Tempi train crash — a modern Greek tragedy

Σκίτσο: Instagram @ababaasteriou

Impudent mouths in front of TV cameras
spelling words of mourning they don’t feel.
Political parties arguing over dead bodies
like hyenas hungry for votes, ready to steal.
Communication managers in panic
but still daring to do their job “well”,
trying to ease the pain and loud voices
of a society that rings outrage’s bell.
Journalists that see themselves 
as public opinion’s sculptors,
working on reversing events,
paid to be professional manipulators.

Two trains were running on the same line
facing each other for twelve minutes.
No one in this whole damn system
acted within responsibility’s limits.
Absent or unsuitable employees and technology;
crash and death were the answer to it.
Years of ignoring warnings of a few;
a political system that doesn’t give a shit.
“Those souls didn’t leave in vain, though,
because the railway will be improved now”!
That’s a statement of a journalist-my-ass
who has asshole-ness’ know-how.

So, 57 “Iphigenias” had to be sacrificed
in order for our leaders to start doing
the job they’re paid for with fat salaries,
instead of continuing promises’ chewing.
Great! Let’s explain that to the parents
of so many young people who died.
“Isn’t your pain lighter now?
Doesn’t this feed your pride”? 
What if you had done your duty earlier?
Wouldn’t that be better, you bastard?
But, since you take votes and you’re paid,
just showing up at the Ministry is your standard.

Congratulations to us, then!
A country of the EU of 2023!
We needed a tragedy to wake up;
 — still not sure that we “see” — .
We protest now in the streets,
demanding justice, defending our rights,
but we are not angry only at the “system”.
We also have internal fights.
Because we know we are also responsible;
our ancestor, Isocrates was right:
The ethos of the whole state
is the same as that of those who govern it.

---

Ανεξερεύνητοι, ενδιαφέροντες εαυτοί

Φωτογραφία από Toa Heftiba / Unsplash

Αν ήμουν κύκλος θα κυλούσα
παίζοντας ξέγνοιαστα στο γρασίδι,
θα έρεα σ’ όλη τη γη
σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι.

Αυτά σκεφτόταν ένα τρίγωνο
καθισμένο σε τετραδίου σελίδα,
μιμούμενο ανθρώπων άρνηση εαυτού
για χάρη άλλου ανθρώπου που είδαν.

Ένας κύκλος έρεε σε άλλη σελίδα
και προσευχόταν με παράπονο
να κολλήσει κάπου για να ξεκουραστεί
όπως το τρίγωνο ή το τετράγωνο.

Ο μαθητής με το τετράδιο ευχόταν
να ήταν ο μπαμπάς του που έχει τέλεια εικόνα
και η δασκάλα ασφυκτιούσε στην τάξη·
ποθούσε Πανεπιστημίου “γαλόνια”.

Η γη, η επόμενη μεγαλύτερη οντότητα,
σοφή, άφοβη και χωρίς επιθυμία,
δεν ευχόταν τίποτα, αποδεχόμενη
την ευδαιμονία αλλά και τη μη-ευδαιμονία.

«Ο Τάδε είναι χειριστικός» ακούω συχνά.
Δεν είναι χειριστικός την ώρα που εκδηλώνει τη συμπεριφορά.
Εκείνη τη στιγμή, αυτή είναι απλώς μια συμπεριφορά.
Εν δυνάμει χειριστική, ίσως.
Αλλά όχι χειριστική.

Γίνεται χειριστική τη στιγμή που κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι «κουμπώνουν» πάνω σε αυτή τη συμπεριφορά τη δική τους και αποδέχονται να τους χειριστεί αυτός ο κάποιος (που μαζί είναι και ο εαυτός τους) λόγω κάποιας εσωτερικής ανάγκης, ενός φόβου, μιας έλλειψης.

Οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται περισσότεροι του ενός άνθρωποι, συν-δημιουργούνται.
Υπάρχει χειριστικότητα επειδή αφηνόμαστε στο να μας χειριστούν.

Αν η συμπεριφορά μου είναι ένα κομμάτι από παζλ που βρίσκεται κάπου μόνο του (συμπεριφορά που απλώς εκφράζεται/εκδηλώνεται), είναι απλώς αυτό.
Αν έρθει κάποιος και έχει συμπεριφορά σαν κομμάτι παζλ που ταιριάζει ακριβώς στο δικό μου, τότε δημιουργούμε από κοινού την όποια εικόνα βγαίνει από τα δύο κομμάτια.

Υπάρχει συν-ευθύνη.
Και ο καθένας χρειάζεται να αναλαμβάνει το δικό του μέρος αυτής·
αυτό που τού αναλογεί.

Όχι για να γεμίζει ενοχές.
Αλλά για να στέκεται στα πόδια του μόνος του και να μην δείχνει με το δάχτυλο κάποιον άλλον ως υπεύθυνο για τη δράση του.

Για να είμαστε συνειδητοί.

Σε μια περίπτωση χειριστικότητας λοιπόν, διατηρούμε μια κατάσταση για τους δικούς μας εσωτερικούς λόγους και θα αλλάξουμε τη στάση μας όταν είμαστε έτοιμοι. Δεν πειράζει. Έτσι χρειάζεται να γίνονται αυτά · όταν είναι η ώρα τους.

Ας βλέπουμε όμως τα πράγματα όπως είναι.
Ας βρούμε το θάρρος να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι.

Ας έχουμε επίγνωση.

Διότι μόνο έτσι θα εμπνευστούμε κάποια στιγμή και θα κινήσουμε τους μοχλούς που θα κάνουν τις σκοτεινές γωνιές μέσα μας να γεμίσουν σταδιακά με φως.

Κι έτσι, από στάδιο σε στάδιο, από «αυτο-διεύρυνση» σε «αυτο-διεύρυνση», θα πατάμε σ’ αυτό το σφαιρικό πεδίο εξέλιξης πιο στιβαρά, ενώ την ίδια στιγμή, θα ρέουμε πιο ανάλαφρα κι αβίαστα.

***

«He/She is manipulative» I often hear.
He/She is not manipulative at the time they manifest the behavior.
At that moment, this is just a behavior.
Potentially manipulative, perhaps. OK.
But not manipulative.

It becomes manipulative the moment others match their own behaviour with that one and accept to be manipulated by that person (who is also their self, in a way) because of an internal need, a fear, a lack.

Situations involving more than one person are co-created.
There is manipulation because we allow ourselves to be manipulated.

If my behavior is a piece of a puzzle on the table (behaviour that just manifests itself), it’s just that; a piece of a puzzle.
If someone comes along and has a behavior as a puzzle piece that fits exactly into mine, then we co-create whatever picture comes out of the two pieces.

There is co-responsibility; and everyone needs to take their own share of it.

Not to feel guilty, but to stand on their own feet and not point the finger at someone else as responsible for their action; to be conscious and self-aware.

So in a case of manipulation, we maintain a situation because of our own internal reasons and we will change our attitude when we are ready. That’s OK. That’s how these things need to be done; when it’s time.

But let’s see things as they are.
Let’s find the courage to see ourselves as we are.

Because only then will we be inspired at some point and move the «cog wheels» that will make the dark corners within us gradually fill with light.

And so, from stage to stage, from «self-widening» to «self-widening», we will walk more firmly on this spherical field of evolution, while at the same time, we will flow more lightly and effortlessly.

Η επένδυση ενέργειας είναι άλλο απ’ τη σπατάλη.
Η διάκριση είναι δύσκολη, μα αξίζει να μοχθήσεις.
Καμιά σοφία δεν οφελεί, αν μήτρα της δεν είναι
η εμπειρία σου μακριά από στείρες νουθετήσεις. 

Κάθε που ακούς μια συμβουλή
γίνε βουβός ερευνητής.
Δες την από πολλές γωνιές·
γίνε ένας έσω ανιχνευτής.

Το “ποτέ μην τα παρατάς” ακούγεται εντυπωσιακό
μα χωρίς ορθή χρήση είναι απλώς ένα κλισέ.
Όσο σημαντικό είναι να συνεχίζεις να προσπαθείς.
τόσο σοφό είναι να ξέρεις πότε ένας κύκλος έκλεισε.

**