Πτήση Α3902

 Ο πιλότος έχει ήδη τελειώσει την ανακοίνωσή του, το πλήρωμα είναι επί ποδός για την εξυπηρέτησή μας, οι οδηγίες για την ασφάλειά μας σε περίπτωση ανάγκης έχουν προβληθεί.

Ένας έφηβος δίπλα μου απολαμβάνει την αγαπημένη του μουσική με την ένταση στο τέρμα, έτσι που ο ήχος φεύγει απ’ τα μικρά του ακουστικά και φτάνει στ΄αυτιά μου. Ένας κύριος έχει σηκωθεί για να πάρει την χειραποσκευή του. Στο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη εκείνη η όψη του ανθρώπου που ό,τι «γεύεται» το βρίσκει ξινό και όλοι τον εκνευρίζουν. Ο τύπος που μοιάζει με τον πρωταγωνιστή του «you ‘re so vain» της Carly Simon στην λίγο πιο ευτραφή εκδοχή του, παρατηρεί τον χώρο με μια ηρεμία στο βλέμμα και μια κοπέλα διαμαρτύρεται για την μικρή χωρητικότητα των ντουλαπιών με τις χειραποσκευές.

Καθένας μας βυθισμένος στις δικές του σκέψεις, κουβαλώντας τα δικά του προβλήματα, τις χαρές, τις διαθέσεις του. Πολλοί μικρόκοσμοι στριμωγμένοι σ’ έναν χώρο, κι όλα αυτά ψηλά στον ουρανό, μακριά από την συνηθισμένη καθημερινότητα.Είμαι έτοιμη για μια κοινή διαδρομή με ολότελα ξένους ανθρώπους που το μυαλό μου μπορεί να τους «δει» οικείους, όταν η φαντασία γεννά ενδεχόμενα.

Τι θα γινόταν αν υπήρχε πρόβλημα στην διάρκεια της πτήσης μας;Τι θα συνέβαινε αν κινδυνεύαμε, αν είχαμε έναν αεροπειρατή με όπλο να μας απειλεί; Όλα αυτά τα διαφορετικά πλάσματα, όλες αυτές οι ψυχές που ενδέχεται να μην μπορούσαν να ταιριάξουν σε τίποτα στην καθημερινότητα, θα ενώνονταν απέναντι στην ίδια ανάγκη.

Οι πιο ψύχραιμοι θα προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τους υπόλοιπους, όσοι είναι στον χώρο της υγείας θα αισθάνονταν την ανάγκη να στηρίξουν κάποιον που ένιωσε δυσφορία, οι γυναίκες που έχουν βιώσει την μητρότητα θα προφύλασσαν ίσως ακόμα και παιδιά άλλων που κάθονται κοντά τους, οι αεροσυνοδοί θα πάσχιζαν να μας μεταδώσουν αισιόδοξα μηνύματα ώστε να νιώσουμε ασφάλεια. Θα μοιραζόμασταν την αγωνία μας, θα αφηνόμασταν ελεύθεροι από τα στεγανά της εικόνας μας που έχουμε συνηθίσει να συντηρούμε, θα εκφραζόμασταν, θα αναπτύσσαμε φιλικές σχέσεις μέσα από ζεστές στιγμές που θα προέκυπταν εδώ κι εκεί. Το δέσιμο θα ερχόταν πιο γρήγορα λόγω κοινού κινδύνου, ο χρόνος θα είχε εντελώς διαφορετική έννοια πια. Ίσως να γινόμασταν πιο ανθρώπινοι, ίσως κάποιοι να εξέπλητταν και τον ίδιο τους τον εαυτό ανακαλύπτοντας μια πιο δοτική πλευρά τους.

Τους κοιτάζω και φαντάζομαι πόσο τρελή θα με χαρακτήριζαν αν διάβαζαν την σκέψη μου. Χαμογελάω και συνεχίζω να διαβάζω, λέγοντας στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά και θα προσγειωθούμε κανονικά στην Λάρνακα. Απλώς, να, ήθελα να ξέρω ότι σε περίπτωση που χρειαζόταν, θα γινόμασταν όλοι μια γροθιά.