Μάζεψε τα νεύρα σου και μάθε να μιλάς στα παιδιά σου με σεβασμό.

Σε όλη την μέχρι τώρα ενήλικη ζωή μου, παρατηρώ τους ανθρώπους με μεγάλο ενδιαφέρον. Μ’ αρέσει να προσπαθώ να αντιληφθώ ποια είναι τα κίνητρά τους για την ζωή ή για κάτι που κάνουν, μέσα από ποια διαδικασία λαμβάνουν τις αποφάσεις τους, ποια κατάλοιπα του παρελθόντος ενδεχομένως να επηρεάζουν την συμπεριφορά τους. Ακόμα και πριν γίνω μαμά, με απασχολούσε συχνά ο λόγος για τον οποίο αποφασίζουν οι άνθρωποι να γίνουν γονείς. Σήμερα, βιώνοντας την μητρότητα και κάνοντας αυτοπαρατήρηση για το πώς λειτουργώ ως γονέας, αναρωτιέμαι: Έχουμε την ικανότητα να κρίνουμε αν κάνουμε για τον ρόλο αυτόν;

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έγιναν γονείς απλώς γιατί αυτή ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων στην ζωή τους σύμφωνα με το γενικά αποδεκτό από την κοινωνία ως «κανονικό» μοντέλο που πρέπει να ακολουθείται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Είχαν δηλαδή μια σχέση κάποια χρόνια, μετά είπαν «Αφού είμαστε μαζί καιρό, ας παντρευτούμε» και μετά «Αφού είμαστε παντρεμένοι κάποιο καιρό, ας κάνουμε ένα παιδί». Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτή η διαδικασία λήψης της απόφασης, είναι μια μεγαλειώδης μπούρδα(επιτρέψτε μου τον χαρακτηρισμό, μ΄αρέσει πολύ αυτή η φράση), αν δεν συνοδεύεται από την συναίσθηση που έχει καθένας για τον εαυτό του στην κάθε φάση ζωής, αν δεν έχει νιώσει πρώτα από όλα ότι ο ίδιος είναι έτοιμος να προσφέρει αυτά που απαιτεί ο ρόλος του γονέα. Αν γίνεσαι π.χ. μάνα γιατί «ε, αφού τόσο καιρό τραβιόμαστε, ας κάνουμε οικογένεια μαζί», τότε πόσες πιθανότητες πιστεύεις ότι έχεις να στηρίξεις για πολλά χρόνια το οικοδόμημα που πας να χτίσεις; Αν έχεις ακόμα ανάγκη να είσαι κάθε βράδυ έξω με φίλους, να ξενυχτάς, να φεύγεις ξαφνικά για δυο μέρες στην Πάρο και μετά από λίγο για τρεις στο Πήλιο, γιατί πρέπει να υποβάλλεις τον εαυτό σου και το παιδί που θα φέρεις στον κόσμο σε μια δοκιμασία που έχει πολλές πιθανότητες αποτυχίας;

Δεν ισχυρίζομαι ότι όταν γίνεσαι γονέας, πρέπει να μονάσεις και να μην ξαναδείς τον «έξω κόσμο». Όμως, αν δεν αισθάνεσαι ότι είσαι σε φάση εσωτερικά να προσφέρεις την αφοσίωση που απαιτεί η ύπαρξη ενός παιδιού, αν νιώθεις πως δεν είσαι σε θέση να αντέξεις την έλλειψη προσωπικού χρόνου που είναι γεγονός ότι βιώνει μια μάνα για πολύ καιρό από την στιγμή που γεννάει, τότε γιατί αφήνεις τις εξωτερικές συνθήκες, το τι λέει ο κόσμος ή αυτό που θεωρείται πιο αποδεκτό να κυριαρχήσουν; Αν δεν έχεις ισορροπήσει κάποια πράγματα μέσα σου, αν δεν έχεις αισθανθεί ότι έχεις βρει τον γενικό προσανατολισμό σου, την ταυτότητά σου, αυτό που θες να είσαι στο εξής, τότε γιατί επιτρέπεις να σε κατευθύνει π.χ. ο κόσμος που λέει ότι πέρασες τα τριάντα και είναι καιρός να ετοιμάζεσαι για παιδί γιατί και οι φίλες σου το έκαναν ή γιατί μετά θα είσαι μεγάλη και μπλα μπλα μπλα;Το θέμα δεν είναι να κάνεις το καλύτερο δυνατό για τον άνθρωπο που θα φέρεις στον κόσμο; Αν ακόμα νιώθεις πώς δεν έχεις «τραφεί» αρκετά (ώστε να μπορείς να «θρέψεις»), γιατί αποφασίζεις να προχωρήσεις και να βγάλεις τα απωθημένα σου όταν ήδη θα έχεις ένα πλάσμα που για πολύ καιρό εξαρτάται μόνο από σένα για να υπάρχει και χρειάζεται να επιστρατεύσεις όλη την υπομονή, την ψυχραιμία, την αυταπάρνηση που μπορείς να έχεις;

Παρακολουθώ εδώ και καιρό μια γυναίκα με τρία παιδιά και μέσα μου γίνεται μία μάχη. Από τη μία πλευρά η σκέψη «γιατί έκανες τρία παιδιά αφού βλέπεις ότι τα νεύρα σου δεν το αντέχουν;» και από την άλλη, η τάση μου να αποφεύγω να κατακρίνω τους ανθρώπους γιατί προσπαθώ πάντα να δείχνω κατανόηση στην φύση τους, αφού όλοι –συμπεριλαμβανομένης εμού φυσικά- έχουμε τα ελαττώματά μας. Στο σημείο αυτό, διευκρινίζω ότι όταν λέω «παρακολουθώ», δεν εννοώ ότι απέκτησα ξαφνικά την εμμονή της κλειδαρότρυπας. Απλώς, από έναν συγκεκριμένο χώρο που δουλεύω συχνά, η οπτική επαφή με το εσωτερικό του σπιτιού της είναι κάτι δεδομένο. Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για να δεις τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι. Επίσης, ακόμα και να θέλεις να μην βλέπεις, οι άνθρωποι που μένουν εκεί, δεν σ’ αφήνουν. Ακούγονται συνέχεια. Φωνάζουν. Στα παιδιά τους. Διαρκώς. Δυνατά. Υστερικά. Με πάθος. Όχι, δεν έχω βιαστεί να κρίνω από μεμονωμένα περιστατικά το σύνολο της κατάστασης. Η κατάσταση είναι μόνιμα έτσι. Όποια ώρα της ημέρας και να βρεθείς στο γραφείο σου, θα πετύχεις την μαμά να ουρλιάζει λέγοντας «Δεν σας αντέχω άλλο», «Δεν μπορώ άλλο», «Σταματήστε», «Σκάστε», «Μην ακούγεστε» και λοιπά. Πηγαινοέρχεται από την κουζίνα στο σαλόνι και φωνάζει ξανά και ξανά. Πάντα. Κάθε φορά που θα τύχει να περάσεις απ’ έξω, θα την ακούσεις.

Και ερωτώ. Αφού έκανες ένα και είδες ότι δεν μπορείς να στηρίξεις την κατάσταση, γιατί προχώρησες σε δύο ακόμα γέννες; Θα μου πείτε, και ποια είσαι εσύ που θα κρίνεις, πού ξέρεις τι της συμβαίνει, πώς γνωρίζεις ότι μπορούσε να κάνει αλλιώς κ.λπ. Δεν ξέρω τίποτα από αυτά. Αυτό που σίγουρα όμως γνωρίζω είναι πως όταν ένα παιδί βιώνει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ την προσωποποίηση της υστερίας και της επιθετικής ομιλίας, θα έχει πολλά προβλήματα για το υπόλοιπο της ζωής του(εκτός αν βρει την δύναμη να δουλέψει πολύ με τον εαυτό του και να διαχωρίσει το ποιος ήταν ο γονιός του και τι διαφορετικό μπορεί να γίνει εκείνο). Πώς μπορεί να αναπτύξει αίσθημα αυτοεκτίμησης ένα παιδί, όταν καθημερινά του λες ότι δεν το αντέχεις άλλο(και μάλιστα του το λες βγάζοντας καπνούς από τα αυτιά, τσιρίζοντας και γουρλώνοντας τα μάτια); Από πού θα νιώσει ασφάλεια ώστε να μπορέσει να στηρίξει τον εαυτό του βγαίνοντας στην κοινωνία, όταν δεν έχει βιώσει ποτέ την αποδοχή σου; Και τελικά, με ποιο δικαίωμα εσύ αποφασίζεις να του στιγματίσεις την ψυχή επειδή δεν είχες συνείδηση του τι έκανες όταν αποφάσιζες να το δημιουργήσεις; Κι αν κατάλαβες μετά ότι όντως αποφάσισες βιαστικά ή σαστισμένα, δεν έχεις χρέος απέναντι στον εαυτό σου και σ’ εκείνο να βάλεις τα δυνατά σου ώστε να γίνεις το καλύτερο στήριγμα που μπορείς γι’ αυτό;

Πότε έγινε βρε παιδιά τόσο ελαφρύ και εύκολο το να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί; Πότε έπαψε να έχει στο μυαλό μας την βαρύτητα που δικαιούται; Μήπως έχω καταλάβει κάτι λανθασμένα; Δεν οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι το να δημιουργείς μια νέα ζωή είναι κάτι πολύ σημαντικό; Δεν είναι φούστα που την αγόρασες, άλλαξες γνώμη και μπορείς να την επιστρέψεις ή να την καταχωνιάσεις σε μια ντουλάπα και να μην της δώσεις ξανά σημασία. Είναι ένας άνθρωπος του οποίου η προσωπικότητα διαμορφώνεται από νωρίς και το «χτίσιμό» της επηρεάζεται κατά πολύ από την δική σου συμπεριφορά.

Γι’ αυτό εσύ κυρία μου απέναντι και κάθε μία σαν εσένα, μάζεψε τα νεύρα σου και μάθε να μιλάς στα παιδιά σου με σεβασμό.