Είναι αρκετές οι φορές που –με αφορμή κάποια είδηση για μία εκ των βασιλικών οικογενειών που υπάρχουν ακόμα- διερωτώμαι πώς μπορεί να βιώνει φυσιολογικά την ύπαρξή του ένας άνθρωπος, όταν υποχρεούται να κάνει καθετί με βάση συγκεκριμένες οδηγίες και πρωτόκολλο, με την παρέκκλιση από αυτά να θεωρείται απαγορευμένη. Πού βρίσκεται ο εαυτός σου μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο; Έχεις καθόλου επαφή μαζί του ή τον ξεχνάς με τον καιρό; Πώς αντέχεται η –δυσβάσταχτη κατ’ εμέ- δημόσια έκθεση κάθε πτυχής της ζωής σου;
Προ ημερών, είδα κάπου ένα δημοσίευμα για την κόρη του Δούκα και της Δούκισσας του Κέιμπριτζ . Το άρθρο μου προσέφερε άφθονο γέλιο αλλά μια αίσθηση θλίψης με το τελείωμά του. Η μικρή Σάρλοτ ξεκίνησε να πηγαίνει στο νηπιαγωγείο(αυτό είναι είδηση που τάχα αφορά όλο τον κόσμο) και δημοσιεύτηκαν δύο φωτογραφίες της από την πρώτη της μέρα στα …καθήκοντα αυτά. Οι πληροφορίες που συνόδευαν την ανακοίνωση ήταν πολύ σημαντικές(!). Ετήσιο κόστος για την φοίτηση, εύσημα για το νηπιαγωγείο που χαρακτηρίζεται «εξαιρετικό» από τους επιθεωρητές και θετική κριτική για τις ενδυματολογικές επιλογές της μικρής πριγκίπισσας! Το δε σχολείο γράφει –λέει- στην ιστοσελίδα του ότι «Τα παιδιά κάνουν εξαιρετική πρόοδο, λόγω των σχολαστικών δεξιοτήτων σχεδιασμού του προσωπικού για την εξασφάλιση των ατομικών μαθησιακών αναγκών τους… Δεν χάνεται χρόνος και τα παιδιά απολαμβάνουν μια παραγωγική μαθησιακή εμπειρία». Αντιλαμβάνεσαι βέβαια, φίλε αναγνώστη, ότι μάλλον δεν χάνεται χρόνος σε παιχνίδια και άλλες παραπλήσιες ανοησίες γιατί η μέρα πρέπει να είναι παραγωγική (στην ηλικία των 2 ετών!) και όλα να ακολουθούν το σχολαστικά οργανωμένο πρόγραμμα φοίτησης του νηπιαγωγείου που –όπως διάβασα- «…διατηρεί σε υψηλά πρότυπα, το ήθος, την αριστεία και τους καλούς τρόπους». Αυτομάτως μπήκα στην θέση του παιδιού που –παρεμπιπτόντως- η υιοθέτηση καλών τρόπων από αυτό μπορεί να συνυπάρξει και με ξεγνοιασιά και παιχνίδι. Πώς βιώνει αυτό το πλάσμα την παιδική ηλικία; Πώς βλέπουν τα παιδικά μάτια την καθημερινότητα σε ένα στυλιζαρισμένο και αυστηρά κανονισμένο πλαίσιο συμπεριφορών; Τι διαμορφώνεται μέσα του όταν βλέπει ενδυματολόγους να το φροντίζουν, φωτογράφους να το φωτογραφίζουν, πιθανά γλοιώδεις δασκάλους νηπιαγωγείου να το κανακεύουν πέραν του δέοντος, αντιμετωπίζοντάς το ως πριγκίπισσα και όχι ως παιδί; Είναι παιδί έτσι; Ας μην ξεχνιόμαστε.
Το κορίτσι αυτό, όταν θα είναι στα 8, στα 10, στα 15 του χρόνια, θα αντιλαμβάνεται ότι το πρακτορείο Reuters ή κάθε πικραμένος paparazzo λιώνει τις σόλες του για μια φωτογραφία του. Ως κοπέλα πια, θα ξέρει πως –κάθε έξοδός της, κάθε περίπατος, κάθε λάθος ή σωστό που θα κάνει ως φυσιολογικό ανθρώπινο ον στο σχολείο, στην ζωή, σε μια φιλία, θα φτάσει στα αυτιά και τα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη(Τι βάρος, Θεέ μου!). Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις του περιβάλλοντός της λόγω τίτλου και αξίας της φήμης της οικογένειας, κάθε άλλο παρά φυσική και αληθινή επαφή με τον εαυτό της θα φέρουν. Καταδίκη σε μόνιμη ασφυξία· έτσι θα το έλεγα εγώ.
Δίνοντας την σκυτάλη στα ενήλικα μέλη, υποθέτω ότι είμαι η Κέιτ Μιντλετον και θέλω μια μέρα να καθίσω μισή ώρα σε μια πολυθρόνα και να διαβάσω βιβλίο. Το μείζον θέμα που εγείρεται είναι «Υπάρχει αυτό στο πρόγραμμα που μου έχουν φτιάξει ή δεν επιτρέπεται γιατί πρέπει να επισκεφτώ το Lawn Tennis Association να φωτογραφηθώ από το Reuters σε συζητήσεις, αθλοπαιδιές και άλλα συναφή»; «Μήπως είναι η μέρα που φεύγουμε για επίσημη επίσκεψη στην Σουηδία για να μιλήσουμε με την διάδοχο του θρόνου έχοντας ξοπίσω μας σε όλο το ταξίδι σαράντα νοματαίους να παρακολουθούν και το φτέρνισμά μας»; Άκυρο το διάβασμα λοιπόν. «Μήπως έχω δικαίωμα να μείνω λίγο στο …σπίτι γιατί έχω αναγούλες λόγω εγκυμοσύνης; Το έχω αλλά με χρονικό όριο, ώστε να μπορούν μετά να γράφουν οι φυλλάδες αυτό :
«Μετά από πολύμηνη μάχη με την πρωινή αδιαθεσία, η Δούκισσα του Κέμπριτζ, η οποία είναι έγκυος στο τρίτο της παιδί, φαίνεται να αισθάνεται καλύτερα και επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο.
Η Κέιτ Μίντλετον, διανύει το δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης της, και το παλάτι έχει αναγγείλει το πρόγραμμά της για τις επόμενες εβδομάδες, γεγονός που φανερώνει ότι όντως αισθάνεται καλύτερα».
« Κι όταν είναι να γεννήσω; Α, πρώτα από όλα, τα νέα θα ανακοινωθούν αρχικά στην βασίλισσα. Μετά, ο τελάλης θα τα πει στο κοινό. Ο άντρας μου απαγορεύεται να μπει στην αίθουσα του τοκετού και τέλος, για να μην παίρνουν θάρρος οι παρακατιανές, οι μαίες θα πρέπει να έχουν ορκιστεί πως θα τηρήσουν εχεμύθεια.(Καλά, οπωσδήποτε θα τηρήσουν!)».
«Θα παίζω με το παιδί μου; Θα μου λένε αλήθειες οι δάσκαλοί του ή θα ακούω πάντα μόνο αυτά που θέλω να ακούσω λόγω του ότι δεν είμαι …κοινή θνητή; Μπορώ να διαβάσω στον γιο μου παραμύθι; Κι αν ναι, όποιο παραμύθι θέλω ή υπάρχει λίστα με απαγορευμένα»;
«Τι πρέπει να φορέσω; Πώς να σταθώ; Επιτρέπεται να μιλήσω; Πόσο να χαμογελάσω; Μήπως το πρωτόκολλο γράφει να σταθώ πιο πέρα κι εγώ η ανόητη τα έκανα θάλασσα; Ποια είμαι ; Πού είμαι; Τι θέλω; Θυμάμαι; Δεν μπορώ πλέον να ψηφίζω. Οφείλω να είμαι ουδέτερη πολιτικά. Δεν επιτρέπεται να παίζω μονόπολη γιατί θεωρείται εθιστική και απαγορεύεται ακόμα και να υπάρχει στα ανάκτορα. Απαγορεύονται τα οστρακοειδή από την διατροφή μου γιατί υπάρχει κίνδυνος δηλητηρίασης. Πρέπει να ελέγχω τον ρυθμό που τρώω γιατί το γεύμα μου δεν μπορεί να κρατήσει περισσότερο από αυτό της βασίλισσας. Χόρτασε εκείνη; Οφείλω να έχω χορτάσει κι εγώ»!
Πρωτόκολλο. Πρωτόκολλο. Πρωτόκολλο.
«Ένα απίστευτο καλούπωμα όλου μου του είναι».
Ναι, ξέρω, εμείς έχουμε άλλα καλουπώματα και πλαίσια στα οποία μπαίνουμε οικειοθελώς ή μη. Δεν ισχυρίζομαι ότι μόνο οι …γαλαζοαίματοι σχηματοποιούνται ανάλογα με τα «πρέπει» και τις επιθυμίες της κοινωνίας, της οικογένειας, της θέσης τους κ.λπ. Το σίγουρο είναι πάντως ότι αυτό που εγώ έχω στον νου μου όταν σκέφτομαι «στιγμές χαλάρωσης στο σπίτι», όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου ως φυσιολογικό ανθρώπινο ον, σε ένα περιβάλλον που δεν έχεις ανά πάσα στιγμή την καμαριέρα να σε δει στις μαύρες σου και να το διαδώσει παντού, εκείνοι δεν το έχουν. Κι αυτό απλώς, μου φαίνεται πολύ θλιβερό.
Ανθή Ψωμιάδου 