Άλλοτε σφυρί που χτυπά σε πυρωμένο σίδερο και άλλοτε ραβδί στου μαέστρου τα χέρια, σε μια μελωδία όπου η φύση συντονίζεται αρμονικά και σιγοτραγουδά. Αυτές τις μορφές πήρε εκείνη τη νύχτα η έμπνευση και εναλλάσσονταν οι δυο τους κάνοντας το γράψιμό μου άλλοτε ανήσυχο και άλλοτε γαληνεμένο. Με άφησαν μετά να τις συλλογίζομαι, σ’ εκείνο το αιώνιο ερώτημα του τι είναι τελικά η έμπνευση, τι είναι αυτός ο άνεμος που για λίγο σε φυσά κι έπειτα ταξιδεύει για άλλον δημιουργό, για να επανέλθει με τις κατάλληλες ξανά συνθήκες.
Δεν είναι μια κυρία για μένα η έμπνευση, μια μούσα ή μια νεράιδα που ρίχνει χρυσόσκονη στον συγγραφέα φευγαλέα, στην αέναη πορεία της προς τον επόμενο κάθε φορά στόχο. Είναι συγχρονισμός. Συνάντηση δυνάμεων, στοιχείων, οραμάτων, δεξιοτήτων, συναισθημάτων την κατάλληλη στιγμή. Συντονίζονται, συγχρονίζονται, «κουμπώνουν», ενώνονται ακριβώς για εκείνη τη στιγμή μόνο και στροβιλίζονται μέσα μου για να δώσουν ώθηση στα χέρια και να γράψω.
Εκείνο το «μετά» βέβαια είναι δύσκολο. Σαν να γεύτηκες το γλυκύτερο φιλί και είναι άγνωστο πότε θα το γευτείς ξανά. Κάπου αλλού φιλάει τώρα η έμπνευση. Φεύγει και σ’ αφήνει μετέωρο και μουδιασμένο. Στην αναζήτηση. Στην προσμονή. Μόνο μια συνειδητοποίηση (που είτε όντως ισχύει είτε είναι η δική σου απάντηση για να διαχειριστείς το θέμα) έρχεται και απελευθερώνει: Δεν είναι μόνο τότε – στο συγχρονισμό και εν μέσω του μαγευτικού στροβιλίσματος- που αξίζει να είσαι συγγραφέας. Δεν είναι μόνο τότε απολαυστικό. Δεν είναι μόνο τότε απελευθερωτικό και εξισορροπητικό το βίωμα. Είναι και τις άλλες ώρες, στις άλλες φάσεις, τις ενδιάμεσες. Ανοίγονται και τότε Πύλες στην πορεία της εξέλιξής σου και διαδραματίζουν το δικό τους ρόλο στη σταδιακή σου μεταμόρφωση. Αρκεί να βρίσκεις εσύ ποιο είναι κάθε φορά το νόημα, τι θέλει να σου πει ο εαυτός σου, τι έμαθες γι’ αυτόν και σε πόσο περισσότερο και υψηλότερο Φως μπορείς να πας. Σε αυτό το πλαίσιο, το «όντως ισχύει» και το «απλώς είναι η δική σου απάντηση για να διαχειριστείς το θέμα», έρχονται σε ταύτιση.
Ανθή Ψωμιάδου 