Ξέρεις; Όχι. Όχι ακόμα.

Σαν ένα λιοντάρι που ασφυκτιά στο κλουβί του. Σαν τον αθλητή που δεν έχει μέρος να προπονηθεί. Σαν τον ζωγράφο που δε βρίσκει χρόνο να ζωγραφίσει. Σαν τον ποιητή που δεν του επιτρέπουν να γράψει κάπου τις λέξεις που γεννώνται μέσα του και συνδέονται μαγικά για να περιγράψουν αυτό που νιώθει.

Κάπως έτσι είναι για όλους το «στένεμα» του χώρου τους, η αίσθηση της έλλειψης αέρα, η αδυναμία εύρεσης χρόνου για έκφραση των ουσιαστικών πραγμάτων που συνθέτουν τον εαυτό τους. Τα πράγματα αυτά δε μπορεί να είναι η δουλειά τους, εκτός ίσως αν πρόκειται για μια δουλειά που αγαπούν πολύ. Ακόμα και έτσι όμως, το επάγγελμα δεν είναι αυτό που είσαι, αλλά αυτό που κάνεις. Είναι μία ιδιότητα. Είναι μόνο ένα από τα κομμάτια σου. Όχι το όλον.

Ποιον ρόλο παίζουν τα χρήματα, ή -για να είμαι πιο ακριβής ως προς αυτό που θέλω να πω- τα νομίσματα σε όλο αυτό το παιχνιδάκι;

Ας υποθέσουμε ότι ερχόταν ο Θεός ή μια Νεράιδα ή το Σύμπαν (ανάλογα με τις πεποιθήσεις καθενός) και σου έλεγε ότι παύει να υπάρχει νόμισμα (καλά, ποια δύναμη μπορεί να παλέψει γι’ αυτό με τα Τέρατα που κάνουν κουμάντο στο παγκόσμιο οικονομικο-πολιτικό σύστημα; Μόνο εμείς, όλοι μαζί, ταυτόχρονα αλλά δεν έχουμε βρει ακόμα τη δύναμη)και ότι μπορείς να έχεις τροφή, στέγη, ένδυση, ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε ταξίδια και ότι όλα τα λειτουργικά σου έξοδα δε χρειάζεται να ανταλλάσσονται πια με νόμισμα (Άλλο χρήμα, που σημαίνει «κάτι χρήσιμο», άλλο νόμισμα). Αυτό που έχεις να προσφέρεις ως «αντάλλαγμα», ως «αντίδραση» στη δράση αυτή, είναι να αναπτύξεις τον εαυτό σου στο μέγιστο δυνατό βαθμό, να τον μάθεις και να τον ωθείς προς το Φως, να αλληλεπιδράς με αυτό τον σκοπό και πάλι (δηλαδή τη βοήθεια ώθησης και άλλων στο Φως) και να αγγίξεις την καλύτερη δυνατή εκδοχή σου. (Ζόρικη δουλειά)

Τι θα έκανες;

Σοκ, ε; Θα μπορούσες να γεμίσεις τον χρόνο; Θα ήσουν αποσυντονισμένος; Θα ήξερες τι να γράψεις στα social media που τόσο απαραίτητα (νομίζεις ότι) σου είναι; Θα σε ενδιέφερε τόσο να έχεις καλύτερο αυτοκίνητο από τον γνωστό σου για να νιώθεις έτσι ανώτερος; Με τι κριτήρια θα όριζες την έννοια της καταξίωσης; Πώς θα μετρούσες την επιτυχία σου; Πόση ανάγκη θα είχες για αυτοπροβολή;

Θα ήξερες να διαχειριστείς τη νέα κατάσταση;

Πόσον καιρό θα σου έπαιρνε να χωνέψεις τα καινούρια δεδομένα;

Να ήξερες πόσο θα ξαφνιαζόσουν από τις συνειδητοποιήσεις σου για τις σκέψεις και τις συμπεριφορές σου, για τα κατάλοιπα του παρελθόντος και τις πεποιθήσεις σου…

Μα και πόσο θα «γέμιζες» αν τις έκανες κάτι μετά αυτές τις συνειδητοποιήσεις…!(Ξέρεις; Όχι. Όχι ακόμα.)