Εαυτός ο οδηγός.Εαυτός και ο επιβάτης.

Κι έπιασε μέσα μου μια μπόρα που ξέπλυνε όλα τα «μη» που μου έβαζα μη πιστεύοντας σε μένα. «Μη» που ήταν φράγματα τεράστια στη φροντίδα του πρώτου ανθρώπου που θα έπρεπε να αγκαλιάσω· του εαυτού μου.

Μόνο όταν αυτόν έμαθα, κατανόησα και αντιμετώπισα, μόνο τότε «είδα» ότι τα φράγματα αυτά κάθε άλλο παρά ψηλά ήταν. Εγώ τα έβλεπα τεράστια, εγώ τα ψήλωνα, εγώ τους έδινα τροφή και γιγαντώνονταν.

Χωρίς το λίπασμα του αυτοσταματήματος, ξεράθηκαν και έσπασαν στο πρώτο ελαφρύ αεράκι· αεράκι που όσα χρόνια θολά με έβλεπα, σθεναρά με σταματούσα και καθόλου δε με πίστευα, δεν ήταν ικανό ούτε να τα κουνήσει.

Δικό μου το χτίσιμο, δική μου και η κατεδάφιση.

Εγώ ο φυτευτής, εγώ και το χέρι που διαλέγει να μη ρίξει νερό και λίπασμα.

Εγώ ο οδηγός, εγώ και ο επιβάτης.

Όλα στο χέρι μου στη διαδρομή μου.

Όλα ευθύνη μου στο ταξίδι μου.

Μόνο έτσι είναι στ’ αλήθεια ελεύθερη η ψυχή.