Ένα τεράστιο ποσοστό των σκέψεων των περισσοτέρων ανθρώπων, στρέφεται γύρω από το μέλλον. Παγιδευμένοι στη δίνη του «οτανθανεμοστρόβιλου» (ναι, δική μου λέξη), θα είναι καλά «όταν θα πάρουν προαγωγή», «όταν θα χωρίσουν», «όταν θα πλουτίσουν», «όταν θα μετακομίσουν», «όταν θα αδυνατίσουν» και άλλα παρεμφερή. Με αυτό τον τρόπο η ευχαρίστηση, η ικανοποίηση και η ίδια η ζωή, παίρνει συνέχεια μετάθεση σε κάποια χρονική στιγμή του μέλλοντος, το οποίο -εκτός του ότι δεν μπορούμε να το ελέγξουμε-, είναι και ψευδαίσθηση. Στηρίζεται δηλαδή η χαρά της Ύπαρξής μας σε κάτι που στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καν!
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που κάθε φορά, με την επίτευξη ενός από αυτούς τους στόχους, δηλώνουμε ευχαριστημένοι, αλλά λίγο καιρό αργότερα, αντιλαμβανόμαστε ότι θέλουμε κάτι άλλο, πάλι στο μέλλον τοποθετημένο! Βρίσκουμε δηλαδή ξανά «λίγη» την τοποθεσία που πατήσαμε (και τη βλέπαμε ως Γη της Επαγγελίας μέχρι τότε) γιατί την είχαμε αναγάγει σε αυτοσκοπό, θεωρούσαμε ότι εκείνη θα είχε τα μπαούλα με το χρυσάφι και ήταν έρεισμα για την ευτυχία ή την αυτοπεποίθησή μας. Ώσπου να φτάσουμε εκεί λοιπόν, είχαμε φορεμένες τις ωραίες παρωπίδες μας και δεν χαρίζαμε ούτε βλέμμα στους θησαυρούς της διαδρομής.
Ορίζουμε μετά μια νέα Ιθάκη ως προορισμό και επαναλαμβάνουμε αενάως τον γνωστό κύκλο από την έλλειψη ικανοποίησης στην πρόσκαιρη χαρά που ξεφουσκώνει κι ύστερα στον εκ νέου καθορισμό καινούργιου τόπου/στόχου-μπαλονιού που θα βγάλει πάλι γρήγορα τον αέρα του και ούτω καθεξής.
«Άρα, να μην έχουμε στόχους;», ρωτάς τώρα. Να έχουμε αλλά να ξέρουμε ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς να χρησιμοποιούμε το υλικό που προσφέρει η διαδρομή προς την επίτευξή τους.
Να τους θέτουμε:
- Γνωρίζοντας ότι αυτό που θα κερδίσουμε είναι η ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας όσο προσπαθούμε να τους επιτύχουμε.
- Αντιλαμβανόμενοι ότι η αληθινή τους προσφορά βρίσκεται στην διάρκεια του ταξιδιού προς αυτούς.
- Παρατηρώντας ταυτόχρονα όσο βαδίζουμε προς τα εκεί, ποιους συναντάμε και τι μαθήματα έχουμε να πάρουμε.
- Παρακολουθώντας τον εαυτό μας, τις ελλείψεις, τις βελτιώσεις, την ανάπτυξη που σημειώνεται μέσα μας όσο κατευθυνόμαστε προς τον σκοπό μας.
- Χωρίς να εξαρτάται από την επίτευξή τους η ύπαρξη της χαράς, της ικανοποίησης, της ευχαρίστησης εντός μας.
- Χωρίς να απαξιώνουμε το «Τώρα».
Αν δεν μάθουμε να αισθανόμαστε χαρά στο παρόν, αν δεν έχουμε μηχανισμό επανασύνδεσης της ευφορίας μας με το «Τώρα» όταν παρασυρόμαστε και ταξιδεύει ο νους ολημερίς στο παρελθόν ή στο μέλλον, τότε ακόμα και όταν θα έχουμε κατακτήσει την πιο ψηλή κορυφή από τους στόχους μας, δεν θα ξέρουμε πώς να νιώσουμε χαρά. Γιατί κι εκείνη η στιγμή όταν τη φτάσουμε, «Τώρα» θα είναι. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε αυτόματα με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει και θα μετατοπίζουμε ξανά την ευτυχία μας στο «μετά», που πάλι ως θύματα του χρόνου, θα το δούμε αργότερα λειψό, σαν δωμάτιο ξενοδοχείου που αλλιώς -πιο λαμπερό- το φανταζόμασταν όταν το κλείναμε μέσω διαδικτύου.
Και θα βρίσκουμε κάθε Ιθάκη πτωχική. Αλλά δε θα ευθύνεται εκείνη. Θα ευθυνόμαστε εμείς που ταξιδεύαμε «τυφλοί». (Έτσι δεν είναι, Καβάφη μας; )
Ανθή Ψωμιάδου 