Μια μερίδα κουτόχορτο, με μπόλικη εικόνα από έκτροπα αντιεξουσιαστών, παρακαλώ!

… Α!Και μη ρίξεις αντικειμενικότητα. Μου βαραίνει το στομάχι!

Μια επαφή μου με την τηλεόραση μετά από ένα 10μερο που ήταν κλειστή(το Netflix εξαιρείται), με έφερε μπροστά σε μια συνηθισμένη  και για πολλά χρόνια παγιωμένη κατάσταση των ΜΜΕ που …ζυμώνουν, πλάθουν, αλλοιώνουν, κοιμίζουν, εξημερώνουν το κοινό. Όλες αυτές οι διεργασίες γίνονται γλυκά, έμμεσα και ύπουλα, για να καταλήξουν να πετύχουν τους στόχους τους χωρίς να «χυθεί αίμα», χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι», χωρίς να θεωρηθεί ότι ασκούν βία στο πλήθος που κάθεται μπροστά στο γυάλινο σούπερ εργαλείο τους ή στο χάρτινο, αν πρόκειται για εφημερίδα.

Με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου,  τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών ενημέρωσαν το κοινό για τα βίαια επεισόδια που σημειώθηκαν για μία ακόμα χρονιά από αντιεξουσιαστές. Τα ρεπορτάζ είχαν στο κάτω μέρος της οθόνης τη λέξη «αντιεξουσιαστές» συνοδευόμενη από τις πράξεις αυτών και ο εκάστοτε ρεπόρτερ ανέφερε την ίδια λέξη επαναλαμβανόμενα στη διάρκεια των περιγραφών του.

Αντιεξουσιαστής είναι «αυτός που αντιτίθεται σε κάποια μορφή εξουσίας, συνηθέστερα σε πολιτική ή εκτελεστική». Η λέξη αυτή καθαυτή λοιπόν, αυτό σημαίνει. Δεν έχει στην ερμηνεία της την απαραίτητη σύνδεσή της με σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων, εμπρησμούς και ξεριζωμένα ΑΤΜ τραπεζών. Αυτές οι συμπεριφορές είναι μεν συχνά επιλογή αντιεξουσιαστών, ωστόσο ο ορισμός της λέξης, δεν είναι αυτά. Αντιεξουσιαστής μπορώ να χαρακτηριστώ κι εγώ, κι εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή το κείμενό μου και οποιοσδήποτε έχει μία στάση συγκεκριμένη απέναντι σε κάποια μορφή εξουσίας, μη αποδεχόμενος/-η ως θετικά όλα όσα αυτή κάνει/θεσπίζει/εφαρμόζει κ.λπ. και έχοντας το θάρρος να εκφράζει αυτή τη μη αποδοχή.

Αν εγώ είμαι ένα άτομο που διατηρώ ζωντανή την κριτική μου ικανότητα και δεν καταπίνω αμάσητα αυτά που κάποια μορφή εξουσίας μου σερβίρει, αν εκφράζω ελεύθερα την αντίθεσή μου ή τη διαφωνία μου με αυτήν όποτε νιώθω ότι πατάει κόκκινες γραμμές (ή μου πατάει τον κάλο) και αν αντιλαμβάνομαι πότε αδικούμαι από αυτήν και το δηλώνω, αυτό δε σημαίνει ότι ταυτόχρονα θα επιλέξω να βάζω φωτιές, να σπάω καταστήματα και να γκρεμίζω στάσεις λεωφορείων. Όταν όμως η λέξη «αντιεξουσιαστής» έρχεται συστηματικά μπροστά στα μάτια μου συνοδευόμενη απαραιτήτως από εικόνες λεηλασιών και καταστροφής, με ταυτόχρονη επανάληψη της λέξης για να γίνει καλή καταγραφή της σύνδεσής της με τις εικόνες ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτών, τότε υφίσταμαι μία πλύση εγκεφάλου για να πειστώ ότι οποιαδήποτε στάση αντίθετη με την εξουσία, σημαίνει ταυτόχρονα και έκτροπα, εκτός ορίων συμπεριφορά, καταπάτηση των δικαιωμάτων άλλων και άλλα συναφή!

Ο μέσος τηλεθεατής λοιπόν, που θέλει να είναι ένας φιλήσυχος πολίτης, συνδέει στο μυαλό του αυτά τα δύο και –χωρίς να το συνειδητοποιεί– λέει «αυτά τα πράγματα εμένα δε μου αρέσουν-αυτά τα κάνουν αντιεξουσιαστές-άρα, το να εκφράζομαι αντίθετα με την εξουσία, σημαίνει αυτό. Οπότε, ας είμαι υπέρ»! (ή ας μη μιλάω καθόλου μπροστά σε ό,τι κάνει και μου κάνει)

Μη μιλάς καθόλου λοιπόν και κοίτα τι γίνεται καθημερινά πριν φας το βραδινό σου ενημερωτικό γεύμα.

Κάθε βράδυ, πριν αρχίσουν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, οι περισσότεροι καναλάρχες έχουν μπροστά τους μια τεράστια κατσαρόλα με κουτόχορτο που βράζει. Πολύ απλή συνταγή (και κάτσε εσύ Πετρετζίκη να κουράζεσαι με μαγειρικές πολυπλοκότητες!) που βρίσκει πάντα ουρανίσκους διαθέσιμους να την γευτούν και να απορροφήσουν τα θρεπτικά για την αποβλάκωσή τους συστατικά. Μόλις τελειώσουν με το βράσιμο και αφού έχουν προσθέσει το απαραίτητο αλατοπίπερο, σηκώνουν το κεφάλι και βλέπουν έτοιμους τους σερβιτόρους (παρουσιαστές δελτίων) που ξεκινούν τη βάρδιά τους. Εκείνοι με τη σειρά τους, φτάνουν μπροστά στον καναπέ σου, όπου έχεις βολευτεί -με την πετσέτα στη λαιμόκοψη της πιτζαμούλας σου και το πιρούνι στο χέρι- και περιμένεις να καταπιείς αντικειμενική περιγραφή γεγονότων. Αντ’ αυτής, μασάς την προωθητική των απόψεων του καναλάρχη καμπάνια και εξημερώνεσαι.

Το νιώθεις;

(Πώς τα έλεγε ο Τζιμάκος είπαμε; Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης;)