Εμφανίζεται ξαφνικά στο metro της Αθήνας ένα εξωγήινο πλάσμα και παρακολουθεί τους ανθρώπους να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες, να περπατούν, να αναμένουν συρμούς, να βγάζουν εισιτήρια… Επειδή τα νέα της καθημερινής γήινης ζωής δεν λέγονται στις ειδήσεις άλλων πλανητών, αναρωτιέται τι διαφορά έχουν από τους υπόλοιπους εκείνοι που έχουν τοποθετήσει στο μισό τους πρόσωπο ένα παράξενο πράγμα -αταίριαστο κάπως- που τους κάνει να ξεχωρίζουν.
-Μην είναι άλλο είδος αυτοί;
-Μπαα… Από το ίδιο είδος είναι. Απλώς, πιο φοβισμένοι από τους υπόλοιπους και με την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ελέγξουν το μέλλον, φίλε μου Απαλλτόπον.
***
Λάτρεις και θύματα ταυτόχρονα της τρομογεννήτρας TV αλλά και κυριευμένοι από τον φόβο του θανάτου, αρκετοί κάτοικοι των Αθηνών, κυκλοφορούν (κι «οπλοφορούν», τάχα αμυνόμενοι) στο metro ως άλλοι μασκοφόροι, ετοιμοπόλεμοι για ενδεχόμενη συνάντησή τους με τον νέο κορωνο-ϊό. Ας αγνοήσουμε το γεγονός ότι προκαλούν σύγχυση σε πιθανούς επισκέπτες από άλλους πλανήτες… και ας δούμε τι προκαλούν στους εαυτούς τους. Και, κυρίως, ας διερωτηθούμε «ποιο το νόημα» τελικά αλλά και η αποτελεσματικότητα αυτής της επιλογής.
***
Φίλε μασκοφόρε του metro, όπως ίσως έχεις προσέξει, το αναπόφευκτο του θανάτου έχει πολλάκις συναντήσει ανθρώπους που πρόσεχαν πολύ τη διατροφή τους, που δεν κάπνιζαν, δεν έκαναν ανθυγιεινές επιλογές. Συχνά, οι αιτίες τέτοιων θανάτων, είναι π.χ. ένα έμφραγμα ή οτιδήποτε άλλο σχετίζεται χαρακτηριστικά με αυτές τις συνήθειες και θα έλεγε κάποιος ότι όσοι τις απέφευγαν, είχαν εξασφαλίσει ότι δεν θα πεθάνουν από αυτές. Θάνατος βρίσκει επίσης πολλούς οδηγούς που είναι προσεκτικοί και συγκεντρωμένοι, που φορούσαν ζώνη ασφαλείας, που δεν ανέπτυσσαν υψηλές ταχύτητες. Θάνατος σε σεισμό έχει βρει πολλούς που έλαβαν τα όποια απαραίτητα μέτρα μπόρεσαν την ώρα εκείνη και κάθισαν κάτω από την κάσα μιας πόρτας ή από ένα τραπέζι, όταν από τον ίδιο σεισμό, δεν πέθαναν άλλοι που τους ήρθε ένα κομμάτι απ’ το ταβάνι στο κεφάλι ή που ήταν για μέρες θαμμένοι στα χαλάσματα.
Η λίστα με τα παραδείγματα αυτά, μπορεί να εμπλουτιστεί και να επιμηκυνθεί πολύ. Δεν είναι εκεί η ουσία του θέματος όμως. Και φυσικά, σε αντιπαραβολή με τα προαναφερθέντα, θάνατος έχει βρει και πολλούς που δεν λάμβαναν τα αντίστοιχα σε κάθε περίπτωση «μέτρα». Ξέρεις γιατί;
Επειδή κανείς δεν μπορεί να ελέγξει αυτό που είναι να συμβεί. Αν δεν είναι να γίνει, δεν θα γίνει. Αν είναι να γίνει, θα σου έρθει, ακόμα και αν αφιερώνεις όλη σου την καθημερινότητα στο να το αποφύγεις.
Επειδή αυτός που σκοτώθηκε τρέχοντας με 250 χλμ/ώρα και εκείνος που σκοτώθηκε ενώ καθόταν ακίνητος σε κόκκινο φανάρι(και του ήρθε στο παρμπρίζ ένα κομμάτι αεροπλάνου που ανατινάχτηκε κάπου ψηλά), ήταν και οι δύο να συναντηθούν εκείνη τη στιγμή με τον θάνατο. Ήταν η ώρα που ο κύκλος τους θα έκλεινε, η στιγμή που ήταν να συντονιστούν με το τέλος αυτής της διαδρομής. Αυτός ο συγχρονισμός, δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί ό,τι και να είχαν προβλέψει, όσο και να είχαν προνοήσει. Αλλιώς, όπως καταλαβαίνεις, θα ήταν πανεύκολο για όλους να ζήσουν για πάντα. Θα ξέραμε για όλους τους γνωστούς κινδύνους τις οδηγίες, θα τις ακολουθούσαμε και θα ήμασταν όλοι μαζί παρέα αιωνίως σ’ αυτό τον κόσμο(σίγουρα δερματικά σταφιδιασμένοι, αμφίβολο το «πιο σοφοί»).
Όταν θα φύγει από τη μόδα ο συγκεκριμένος ιός και δεν θα έχεις μολυνθεί από αυτόν, εσύ θα νομίζεις ότι δεν μολύνθηκες επειδή φορούσες μάσκα και κλείστηκες στο σπίτι σου και… και … και … Όμως, να ξέρεις, μολύνθηκαν και άνθρωποι που πρόσεχαν το ίδιο με εσένα. Ο λόγος που δεν σε βρήκε το …θανατηφόρο κακό, είναι ότι δεν έχει έρθει η στιγμή να κλείσει ο κύκλος σου. Απλώς, εσύ θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι η δική σου συμπεριφορά απέκρουσε την ασθένεια. (Σου θυμίζω εδώ ότι είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι που δεν έχουν προσβληθεί από τον ιό ενώ δεν φοράνε μάσκα).
Τι έκανες λοιπόν λόγω της προαναφερθείσας ψευδαίσθησης; Αγχώθηκες, φορτίστηκες, γέμιζες το κεφάλι σου καθημερινά με πληροφορίες για τον ιό (όλα αυτά σε επηρέαζαν και σε άλλες σου ασχολίες, να ξέρεις), πιθανότατα σπατάλησες ενέργεια συζητώντας συνέχεια σχετικά με αυτό και υπέβαλλες εαυτόν στο μαρτύριο του να αναπνέει μέσα σε μια μάσκα καθημερινά για όση ώρα έκανες τις μετακινήσεις σου με το metro. Έκανες επίσης -ως προς την ουσία του θέματος- μια τρύπα στο νερό…Η ουσία βρίσκεται στο να εξελιχθείς, διαχειριζόμενος την κατάσταση, βλέποντας τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν, παρατηρώντας τι βαθύτερο συνυπάρχει με το επιφανειακό, σκεπτόμενος τι μαργαριτάρι μπορεί να έφερε αυτό το κύμα μαζί με τα σκουπίδια που ξέβρασε.
Οπότε, κάθε φορά που ένας νέος κίνδυνος θα σου χτυπά από μέσα το τζάμι της οθόνης της τηλεόρασής σου ή του κινητού σου, κάθε φορά που οι εφημερίδες αποφασίζουν ότι πρέπει -κατά τη γνώμη τους- να πανικοβληθείς, εσύ θυμήσου ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα απολύτως. Ενημερώσου, κάνε όσο μπορείς επιλογές που δεν φωνάζουν «πάω γυρεύοντας» και άσε το κύμα να περάσει από δίπλα σου, χωρίς να επηρεάζει όλη σου την καθημερινότητα ή/και την εσωτερική σου ισορροπία. Συνέχισε τη ροή σου, παρακολουθώντας την. Αν είναι αυτό το κύμα που θα σε πνίξει, θα γίνει αυτό όσα σωσίβια και να φορέσεις. Αν όχι, δεν θα σε πνίξει ακόμα και αν πηγαίνεις στα βαθιά, χωρίς βατραχοπέδιλα, σωσίβια και αναπνευστήρες.
Να αναπνέεις ελεύθερα!
Ανθή Ψωμιάδου 