Είναι πολλές οι καταστάσεις που οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν ως αποτυχίες, ήττες, δυσκολίες. Άλλες πάλι τις βιώνουν ως επιτυχίες, νίκες, ευχάριστες εμπειρίες. Η πραγματικότητα είναι πως οτιδήποτε συμβαίνει, απλώς συμβαίνει. Δεν έχει κανέναν χαρακτηρισμό από μόνο του. Χρωματίζεται μόνο από τη δική μας ματιά. Την ίδια στιγμή που εσύ θεωρείς κάτι ως θετικό, κάποιος άλλος πιστεύει ότι είναι αρνητικό, όταν επί της ουσίας και τα δύο συνυπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν σε καμία από τις δύο. Όλα φιλτράρονται μέσα από αυτό που έχεις χτίσει ως «προσωπικότητά σου».
Αυτή η προσωπικότητα, επιδιώκει τις περισσότερες φορές μόνο αυτά που βλέπει ως ευχάριστα και αποφεύγει εκείνα που θεωρεί δυσάρεστα. Παραβλέπει ότι το «ευχάριστο» συνυπάρχει με το «δυσάρεστο» κάθε φορά. Απλώς, η εστίαση της προσοχής, οδηγεί στην επιλεκτική «όραση». Έτσι, και τα δύο βιώνονται μονοδιάστατα. Χάνεται όλη η ουσία που θα μπορούσε να προσφέρει η εμπειρία της συνύπαρξής τους. Και κυρίως, ο άνθρωπος άγεται και φέρεται εσωτερικά από τον τρόπο που κάθε φορά ερμηνεύει όσα του συμβαίνουν εξωτερικά. Απογειώνεται η διάθεση όταν του έρχεται το θεωρούμενο ως θετικό/επιτυχία/νίκη και ξαναπέφτει στα Τάρταρα, όταν δίνει σε κάτι τον χαρακτηρισμό του αρνητικού/της αποτυχίας/της ήττας. Αυτό συνεχίζεται ασταμάτητα, σε μια διαδρομή «ασανσέρ», που μόνο κούραση αφήνει εν τέλει.
Μια μαγική ηρεμία εγκαθίσταται εντός, όταν όλα βλέπονται όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θέλουμε να τα χαρακτηρίσουμε. Τότε, τόσο η «νίκη» όσο και η «ήττα», η «επιτυχία» και η «αποτυχία», το «έχω πολλά» και το «δεν έχω τίποτα», το «είμαι πλούσιος» και το «είμαι φτωχός», έχουν να δώσουν την ίδια σπουδαία ουσία. Αν θες να «δεις».
Και μια απελευθερωτική ανακάλυψη ξεπροβάλλει· ότι το μηδέν δεν είναι μια άδεια έννοια.
Ανθή Ψωμιάδου 