Στης καθημερινότητας τα πελάγη, ρεύματα πάνε κι έρχονται και κάποιοι παν’ μαζί τους. Αφήνονται σαν έρμαια στην τάση των Μουσώνων. Δεν βλέπουν ό,τι γίνεται, μονάχα κάτι ώρες που η σπίθα αίφνης φώτισε, κι έτσι για λίγο είδαν. Μια σπίθα μόνη δεν αρκεί το πλάνο να διευρύνει. Θέλει κι ευθύνη, μόχθο, θέληση να ανάψει το φυτίλι.
Άλλοι πάλι, με πείσμα κύματα χτυπούν και άσκεφτα ξοδεύονται. Κάτι βαθιά -ανερμήνευτο ή παρερμηνευμένο- είναι εκείνο που κινεί το σώμα τους στη μάχη. Η όρασή τους στένεψε, στην πλάνη της δεμένη. Έχουν εκείνη που κοιτά, όχι αυτή που βλέπει.
Και είναι κάποιοι που -για δες!- ρεύματα δεν τους πιάνουν. Πατάνε στον πυθμένα αυτοί, κι ας είν’ πολύ το βάθος. Σε τρία σημεία ακουμπούν και να η ισορροπία. Ο άξονάς τους είναι αυτός που πόδια συμπληρώνει. Στέκουν σχεδόν ασάλευτοι στου κύματος τη λύσσα, με τη ματιά τους καθαρή και σε μεγάλη ακτίνα. Κι αν κάποτε το σώμα τους πέφτει σαν λαβωμένο, πάλι στέκει ατάραχος ο άξονας εκείνος. Δεν είναι αυτών η όραση ψευδαίσθησης γεννήτρα, μα λεύτερη από προβολές και ξέρει την αλήθεια.
Ανθή Ψωμιάδου 