Το μήλο πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά. Αλλά τι γίνεται μετά;

Η μηλιά απλώς ήταν όπως ήξερε να είναι. Μέχρι ενός σημείου είχε την ευθύνη για το μήλο. Το έθρεψε με τις λειτουργίες της και στην κατάλληλη ώρα, αυτό αποδεσμεύτηκε. Όμως εκείνο νόμιζε ότι πρέπει να γίνει ολόιδιο με τη μηλιά (Κάποιες φορές και η μηλιά είχε την ίδια άποψη γιατί κουβαλούσε κι εκείνη τα δικά της απωθημένα). Και στα δύσκολα, στις κακοκαιρίες, όταν η διάθεση της γης ήταν άστατη και αποτυπωνόταν στον καιρό της, το μήλο είτε ένιωθε ότι έπρεπε να αντιδράσει ομοίως με τη μηλιά, είτε πάταγε σ’ εκείνα της μηλιάς που είχε παρερμηνεύσει και πήγαινε σώνει και καλά να γίνει το άκρως αντίθετο (Και στις δύο περιπτώσεις, ανελεύθερο και καθόλου αυτοκυρίαρχο). Συχνά έριχνε στη μηλιά την ευθύνη γι’ αυτό στο οποίο το ίδιο είχε διαμορφωθεί. Η ευθύνη της μηλιάς όμως είχε προ πολλού τελειώσει. Το μήλο έπρεπε να είναι ελεύθερο κι αυτοπροαίρετο πια αλλά δεν μπορούσε να το δει.

Έψαχνε δικαιολογίες για το ένα και για το άλλο που είχε επιλέξει, καθησυχαζόταν στην ψευδαίσθηση ότι υπεύθυνη για εκείνο ήταν ακόμα η μηλιά. Ήταν παγιδευμένο στην πλάνη πως αν σταματούσε να λειτουργεί έτσι, αυτό θα σήμαινε ακύρωση ή απαξίωση της μηλιάς και παύση της αγάπης του για εκείνη. Φοβόταν επίσης την ανεξαρτητοποίηση. Γιατί έχει και η εξάρτηση μια ασφάλεια. Ψευδασφάλεια μεν, αλλά την έχει. Κι έχει η αυτοβουλία ένα ρίσκο. Έτσι δείχνει εξωτερικά για να τη φοβούνται πολλοί και να μην την τολμούν(Μη μασάς, μήλο. Γιατί εσένα μασάς επί της ουσίας και στο τέλος θα ψάχνεις να σε βρεις. Κι έτσι κρατάς και τη μηλιά δέσμια, κρατάει κι αυτή εσένα και διαιωνίζετε παρέα την ανελευθερία).

Αυτό το αγκίστρωμα από τη μηλιά, τα περισσότερα μήλα το κρατούν για καιρό. Ίσως για έναν ολόκληρο κύκλο τους. Κάποια όμως βρίσκουν τρόπο να αγαπούν την ουσία όσων η μηλιά τους πρόσφερε αλλά ταυτόχρονα να αυτονομούνται  υπάρχοντας ελεύθερα και υπεύθυνα, χωρίς να έχουν ακυρώσει την αγάπη τους για τη μηλιά. Έχοντας απλώς αποδεσμεύσει την αγάπη αυτή από άλλα -άσχετα αυτής- που της  είχαν φορτωθεί και την έπνιγαν, την έθαβαν, την αλλοίωναν.

Κάθε …μήλο έχει τη δυνατότητα αυτή. Κι όταν συνειδητοποιεί την κατάλληλη για εκείνο ώρα, βλέπει τον κόσμο αρένα και το «ζω» αθλεύω.