Θα εκπαιδεύσουμε τα παιδιά στη φίμωση λοιπόν;

Πριν από μερικά χρόνια, όταν χρειάστηκε να κάνει η Cristie (γαλλικό μπουλντόκ και μεγάλη μου αγάπη που ταξιδεύει τώρα άυλη κάπου  στο σύμπαν) μία συγκεκριμένη εξέταση για την οποία πάντα εξέφραζε δυσφορία και θυμό, οι κτηνίατροι μου είπαν «θα χρειαστεί να την κρατήσετε αλλά αν φοβάστε ότι θα σας δαγκώσει, να της βάλουμε φίμωτρο για λίγο». Και εγώ απάντησα «ας με δαγκώσει όσο θέλει. Φίμωτρο δεν της βάζω με τίποτα». Ποιος θα μου το ‘λεγε λοιπόν ότι χρόνια αργότερα, θα επέβαλλαν κάποιοι να βάλω μάσκα/φίμωτρο στον γιο μου…

Η απόφαση ελήφθη από τις μεγάλες κεφαλές και εμείς -ως οι μικρές κεφαλές; – οφείλουμε να ακολουθήσουμε και μάλιστα σιωπηλά…

ΟΧΙ.

Δεν αρμόζει στην κατάσταση αυτό το «σιωπηλά».

Διότι, όχι μόνο επιβάλλεται ένα μέτρο με το οποίο διαφωνώ, αλλά αυτό σερβίρεται και με διάφορα συνοδευτικά χειριστικής συμπεριφοράς.

Η απόφαση για την υποχρεωτική χρήση μάσκας από παιδιά στα σχολεία, ακολουθήθηκε από ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ προτροπές -από ΜΜΕ και όχι μόνο- για μεθόδους με τις οποίες θα πείσουμε τα παιδικά μυαλά (που τα νομίζουν ορισμένοι ανενεργά) ότι «τα καλά παιδιά φορούν μάσκα» και θα παρουσιάσουμε ως παιχνίδι -και όχι ως αναγκαίο κακό λόγω ανετοιμότητας του Εθνικού Συστήματος Υγείας- τη χρήση μάσκας. Θα εξιδανικεύσουμε δηλαδή την αποπνικτική αυτή κατάσταση που βιώνει κάποιος με ανελεύθερο λόγο και κλειστές διόδους αναπνοής.

Θεωρώ τη χρήση μάσκας στα σχολεία άνευ νοήματος και λογικής βάσης.  Η μάσκα αγγίζεται από τα χέρια μας που -όσο συχνά και αν πλένονται- είναι αδύνατον να ελεγχθούν στο έπακρον και να προλάβει κάποιος -ειδικά ένα παιδί π.χ. έξι ετών- όλες τις ασυνείδητες κινήσεις του. Πιστεύω ότι μία θερμομέτρηση κάθε πρωί πριν την είσοδο στο σχολείο, τήρηση αποστάσεων, πλύσιμο χεριών, συχνή απολύμανση χώρων και αποφυγή -όσο το δυνατόν- στενής επαφής, θα ήταν αρκετά μέτρα για τη στοιχειώδη πρόληψη. Αντ’ αυτών -ή μάλλον, παράλληλα με κάποια από αυτά-, τα παιδιά υποχρεούνται να φορέσουν μάσκα για πολλές ώρες ημερησίως στο σχολείο.

Μπορεί να φανταστεί λοιπόν καθένας με στοιχειώδες επίπεδο ενσυναίσθησης, τη φόρτιση και τη συναισθηματική πίεση που θα βιώνουν. (Ας μη σχολιάσω εκτενώς τα άρθρα που ήδη έκαναν την εμφάνισή τους για το «πόσο συνεργάσιμα είναι τα παιδιά σχετικά με τη μάσκα» σε κάποιες από τις χώρες που ήδη έχουν σε λειτουργία τα σχολεία τους…).

Τι είναι τελικά Υγεία;

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λοιπόν, ορίζει την υγεία ως «την κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο την απουσία ασθένειας ή αναπηρίας». Οπότε, όλοι όσοι καθημερινά παπαγαλίζουν τη φράση «η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό» ως επιχείρημα για τη χρήση μάσκας και την υιοθέτηση ψυχολογίας πανικού, ας στοχαστούν λίγο πάνω σε αυτό τον ορισμό. Η έννοια της υγείας συμπεριλαμβάνει -ή και προϋποθέτει κατά τη γνώμη μου- έννοιες όπως συναισθηματική ισορροπία, ελευθερία έκφρασης, κριτική σκέψη.

Με την κριτική σκέψη λοιπόν, αντί να μένουμε σε εκείνα από όσα ακούμε που στοχεύουν στο συναίσθημά μας («χιλιάδες νεκροί», «ομαδικοί τάφοι» κ.λπ), ξεθολώνουμε την «όραση» και διευρύνουμε την οπτική.

Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να πηγαίνουμε γυρεύοντας, να βήχουμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου ή να μη μας αγγίζει ο θάνατος ανθρώπων, αλλά ότι χρειάζεται να βλέπουμε ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΛΑΝΟ σε κάθε κατάσταση.

Ναι μεν υπάρχει ένας ιός ο οποίος έχει οδηγήσει σε θανάτους, ωστόσο ταυτόχρονα με αυτό το γεγονός και δίπλα σε αυτό υπάρχουν και τα εξής:

• Η μεγάλη ευθύνη των Κυβερνήσεων που, ακολουθώντας τις διαταγές της Ε.Ε., μειώνουν εδώ και χρόνια τον προϋπολογισμό για τη δημόσια υγεία (Η ανετοιμότητα του συστήματος δημόσιας υγείας είναι συνεπακόλουθο αυτών των πολιτικών). Αν θέλουν να λέγονται υπεύθυνοι ενήλικες οι ιθύνοντες, ας έχουν το θάρρος να λένε ξεκάθαρα αυτό και όχι να εστιάζουν σε όλα τα του περίγυρου.
• Η ενίσχυση που στα ίδια χρόνια προσφέρεται στο ιδιωτικό σύστημα υγείας, εξυπηρετώντας τα διάφορα σχετικά συμφέροντα
• Η σύμβαση που έκανε το Δημόσιο με τις ιδιωτικές κλινικές στη διάρκεια του εγκλεισμού, με διπλασιασμό του κόστους που θα έχει για τα δημόσια οικονομικά η αξιοποίηση Μονάδων Εντατικής Θεραπείας του ιδιωτικού τομέα
• Τα δισεκατομμύρια που θα κοστίσει η αγορά εμβολίων
• Το γεγονός ότι οι περισσότεροι θάνατοι από κορωνοϊό, είναι θάνατοι ανθρώπων με υποκείμενα νοσήματα (αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια καθοδήγηση πιο στοχευμένη και όχι π.χ. στο να φοράνε μάσκα στο σχολείο τα εξάχρονα)
• Το γεγονός ότι η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, δεν ασχολήθηκε με τη μελέτη των κορωνοϊών, μετά τον Sars και το Mers.   Θα ήταν μια καλή προετοιμασία της ανθρωπότητας απέναντι σε παραπλήσιους μεταγενέστερους κινδύνους, «αλλά πάρα πολύ συχνά, η αυξημένη προσοχή προς την έρευνα και τις επενδύσεις που προκαλούσε μία νέα επιδημία μειωνόταν σύντομα όταν η επιδημία περνούσε σε ύφεση», σύμφωνα με τον Jason Schwartz της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Yale.
• Το γεγονός ότι η εσπευσμένη δημιουργία του εμβολίου, το καθιστά σαφώς πρόχειρο και χωρίς την απαραίτητη χρονική περίοδο δοκιμής του (Αλήθεια, πού δοκιμάζεται; Σε πόσους; Σε ποιους; Πώς και κινήθηκε τόσο γρήγορα ο σχετικός μηχανισμός τώρα; Γιατί τώρα; )
• Τα δεδομένα από τις ετήσιες εκθέσεις (του ίδιου του ΕΟΔΥ) περί γρίπης. Γιατί δεν είχαμε …κατευθυνθεί σε τέτοιου μεγέθους πανικό, σε εγκλεισμό, σε υποχρεωτική χρήση μάσκας, όταν π.χ. ήταν σε έξαρση η γρίπη Η1Ν1 [προκύπτουσα από μεταλλαγμένο στέλεχος του ιού Α(Η1Ν1) ] το 2009; [Να σημειωθεί ότι και αργότερα, σύμφωνα με την Ετήσια Έκθεση Γρίπης του ΕΟΔΥ, οι θάνατοι από Α(Η1Ν1) ήταν 308 την περίοδο 2013-2014, 974 μεταξύ 2015-2016 και 1071 την περίοδο 2018-2019].

Όλα αυτά δεν καθιστούν ανύπαρκτο τον ιό COVID-19, δεν τον απαξιώνουν (ούτε όμως τα άλλα να τον «θεοποιούν). Τον θέτουν ή μάλλον, τον κάνουν να ιδωθεί, μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και όχι στο επίκεντρο ως κυρίαρχο, ως αυτό στο οποίο χρειάζεται να εστιάσουμε. Όλα όσα παίζονται (καθόλου τυχαία και καθόλου «κορώνα-γράμματα») με αυτό τον κορωνο-ιό, θα έρθουν στο φως στο σύνολό τους σε 15-25 χρόνια, όπως γίνεται συχνά με μεγάλα θέματα που απασχολούν την ανθρωπότητα.

Όμως, με όσα βλέπουμε στο τώρα, υπάρχει ανάγκη ξεκάθαρης απόδοσης ευθυνών, ευθείας αναφοράς σε πολλούς άλλους παράγοντες που μας φέρνουν στην παρούσα καθημερινότητα και όχι να μένουμε σε αναφορά αριθμού κρουσμάτων και θανάτων, εστιάζοντας στον μόνο τάχα υπεύθυνο, κακό ιό.

Μέσα σε αυτό το πλάνο λοιπόν, το πιο ευρύ, μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε πιο καθαρά όσα συμβαίνουν και όχι μόνο να επικεντρώνουμε την προσοχή μας σε ένα κομμάτι του παζλ. Αυτό το κομμάτι που με μονομανία και συνειδητή επιλογή προβάλλεται από Μ.Μ.Ε και όχι μόνο, έχει στόχο να βρει έρεισμα σε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις με τις οποίες έχει να παλέψει το ανθρώπινο ον στη διαδρομή του: στον φόβο.

Αν ο φόβος κυριαρχήσει και δεν ιδωθεί ως ένας από τους επιβάτες του εσωτερικού μας οχήματος, αν αφεθεί να γίνει ο οδηγός, τότε αυτή η συμβολική φίμωση της χρήσης μάσκας, θα μας φαίνεται σταδιακά όλο και πιο δικαιολογημένη, όλο και πιο ανώδυνη. Κι ύστερα, ευεργετική. Κι όταν τα παιδιά μας απειλούνται με απουσίες, αποβολές και άλλα συναφή που θα υποστούν αν δεν φοράνε μάσκα και συνηθίσουν παράλληλα τη φίμωση -κυριολεκτικά και μεταφορικά- αν και εμείς μένουμε παθητικά σιωπηλοί, συνηθίζουν στην ανελευθερία.

Αν οι ενήλικες δεν μάθουν να παρατηρούν με προσοχή τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω με ευρεία οπτική και όχι με ασυνείδητη εστίαση σε ένα μέρος του όλου, αν δεν βάζουν τον νου να χειρίζεται το θυμικό τους και αφήνονται στο αντίστροφο,  τότε θα γίνονται πάντα τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια με το κοντρόλ χειρισμού στα χέρια άλλων. Και τα παιδιά βλέπουν, αντιλαμβάνονται, απορροφούν, αντιγράφουν.

Ο κύριος Τσιόδρας δήλωσε ότι χρειάζεται να επιβραβεύουμε τα παιδιά όταν φοράνε μάσκα και ότι «η μάσκα θα έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα». Αντί να παρουσιαστεί ως αναγκαίο κακό (και μάλιστα, όχι και τόσο αναγκαίο και επίσης, επιβληθέν από καταστάσεις στις οποίες οδηγηθήκαμε με υπαιτιότητα άλλων και όχι μόνο του ιού), θα προωθηθεί χειριστικά ως μέρος του «τα καλά παιδιά έτσι κάνουν». Θα είναι -τάχα- και ο τρόπος με τον οποίο θα τα μάθουμε να σέβονται το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο δρουν.

Άκου κοινωνικό σύνολο, ακολούθησα και ακολουθώ στοιχειωδώς και ψύχραιμα τα βασικά μέτρα πρόληψης τόσον καιρό, αλλά έχουμε άλλους τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε στο παιδί μας τον σεβασμό στο κοινωνικό πλαίσιο. Δεν αποδέχομαι να εκπαιδευτεί ο γιος μου στη φίμωση. Και θα δράσω -σε συνεργασία μαζί του- όπως αρμόζει στην κατάσταση, λαμβάνοντας υπόψη την άποψή του και τον τρόπο που βιώνει όσα συμβαίνουν, σεβόμενη ένα στοιχειώδες πλαίσιο ΑΛΛΑ με το λογιστικό μέρος της ψυχής ενεργό. (Διότι θέλω αρμονία, έτσι Πλάτωνα; )

Από τον ιό της α-νοησίας, αρνούμαι να προσβληθώ.

Παρουσιάστε τα πράγματα όπως θέλετε. Εγώ θα βλέπω παράλληλα και την άλλη όψη του νομίσματος που πάντα υπάρχει ταυτόχρονα με αυτή που ελκύει αρχικά την προσοχή μας.