Τι απέγινε η κριτική μας Σκέψη;
Την έχουμε βάλει για ύπνο
να ξεκουραστεί για μια ζωή;
Την υποχρεώσαμε να πέσει σε μόνιμη «χειμερία νάρκη»;
Έχουμε ξεχάσει τη σοφία μας;
Πώς τολμήσαμε να θάψουμε
την κουκουβάγια της Αθηνάς
σε ένα ασφυκτικό υπόγειο κλουβί;
Γιατί έχουμε γίνει βαρκούλες
που ανεμοδέρνονται από το θυμοειδές μέρος της ψυχής
και γίνονται έρμαια των υπόγειων ρευμάτων του επιθυμητικού;
Υπάρχει και πανδημία εθελοτυφλίας;
Μπορούμε να «δούμε» ξανά
αντί να κοιτάζουμε απλώς;
Μπορούμε να υπερβούμε την ψευδαίσθηση της άγνοιας
και να χρησιμοποιήσουμε τη βάση δεδομένων αιώνιας γνώσης που φέρουμε;
Θα διευρύνουμε την αντίληψή μας;
Θα επεκτείνουμε την οπτική μας, ώστε να ενταχθεί η αναστάτωση του θώρακά μας
μέσα στο πεδίο της παρατήρησής μας;
Έχουμε το θάρρος να (δια)χειριστούμε το όλον μας;
Θα καταφέρουμε να δώσουμε τα ηνία
στο λογιστικό μέρος της ψυχής
και να το αφήσουμε να ηγείται,
με τη συγκατάθεση του θυμοειδούς και του επιθυμητικού μέρους μας;
Εσύ τι λες, Πλάτωνα; Θα αυτο-διευρυνθούμε; Θα εν-αρμονιστούμε;
Ανθή Ψωμιάδου 