Τέρας τρέφεις εντός, τερατώδεις αναπαραστάσεις θα αντικρίζεις.
Αγάπη καλλιεργείς εντός, αγάπης φυτείες θα φουντώνουν γύρω σου.
Σύγκρουση των δύο μέσα, πεδίο μάχης το έξω σου.
Εσύ ο γεωργός, εσύ και η σοδειά του κόσμου.
Την ώρα που φωνάζεις συνθήματα σε πορείες,
την ώρα που ο λάρυγγάς σου γίνεται σάλπιγγα για ειρήνη
και οι διογκωμένες φλέβες στους κροτάφους σου ηχούν άσβεστο πάθος,
θυμήσου πως η μάχη είναι πρώτα στο απλό «κάθε μέρα».
Εκεί επένδυσε τη φλόγα,
στο «κάθε μέρα» το απλό, το ελεύθερο επετείων.
Στο «κάθε μέρα» το ατομικό, το δικό σου, το οικείο.
Αυτή είν’ η δική σου συμβολή στην άρση του συνόλου.
Όσο δεν αγωνίζεσαι για ανύψωση δική σου,
καμία μεταρσίωση δε θα ‘βρει τη φυλή σου.
Όσο δε βάζεις στον φακό όσα εντός κοχλάζουν,
κανένα ξεκαθάρισμα δε θα συμβεί στον κόσμο.
Όσο το ασυνείδητο νικά το συνειδητό σου,
αβάσταχτη θα ‘ναι η ζωή, ψευδασφάλεια το εύκολό σου.
Το αυτόματο και βολικό, αν δεν κατεδαφίσεις,
καμία απελευθέρωση δε μένει να γνωρίσεις.
Ένας τυφώνας άγριος θα ‘ρθει αν επιλέξεις
το οικείο οικοδόμημα να πας να αποσυνθέσεις.
Μα είναι πάνω εκεί –ενόσω εν γνώσει γκρεμίζεις–
που εξέλιξη θα σημειωθεί, για ανώτερα να χτίσεις.
Το μέσα είν’ η ευθύνη σου, κι όχι πρώτα το έξω.
Του έξω η μεταμόρφωση, θα βγει απ’ τη δική σου.
Μόνο οι προσκολλήσεις σου, διχάζουν το ένα και το όλον.
Ταυτόχρονα με τον εαυτό, θ’ ανυψωθούν οι «άλλοι».
Ατόφια γνώση έχεις εντός, μα είναι καλυμμένη.
Το πέπλο αναπόλησης κουκούλωσε τη Μνήμη.
Διόλου ακατόρθωτες δεν είν’ οι απο-καλύψεις.
Δράσε ορθά, συνειδητά, με άφοβη ευθύνη.
Έτσι θα δεις ειρήνη εκτός· μόνο αν εντός τη φέρεις.
Τότε αγαπάς το συλλογικό· όταν τα βρεις μ’ εσένα.
Μια ακόμα ταύτιση αναδύεται: του «πάντα» και του «τώρα».
Κι έτσι ορίζεις τόπο σου του αιώνιου τη χώρα.
Ανθή Ψωμιάδου 