Έφτασε κάθιδρη στη γραμμή τερματισμού.
Καρδιά και αναπνοή ηχούσαν ρυθμικά, προσμένοντας μια φωνή να τις ακολουθήσει.
Είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο. Χαρά. Ικανοποίηση. Κι ένας ιδρώτας μόχθου που σαν να μην είχε σταματήσει σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας. Τέσσερα χρόνια ιδρωμένη.
Η φωνή του νου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των παλμών και της αναπνοής, επαναλαμβάνοντας:
Γι’ αυτή τη στιγμή έγιναν όλα λοιπόν;
Οι παλάμες άφησαν τα γόνατα, το σώμα ευθυγραμμίστηκε και βυθίστηκε σε αγκαλιές.
Λεκτικά και μη λεκτικά σήματα, μετέδιδαν ατόφια χαρά. Μάτια υγρά, χαμόγελα ειλικρινή και περηφάνια.
Οι φωνές ακούγονταν σαν από τα έγκατα της γης. Η προσοχή της είχε στραφεί εντός. Ήταν συγκινημένη από κάτι δυνατότερο των εξωτερικών εκδηλώσεων· από κάτι μη ξεκάθαρο ακόμα.
Η στιγμή της απονομής έφτασε. Ο εθνικός ύμνος συνόδευσε τον χορό της ενέργειας στον χώρο του σταδίου.
Και η φωνή διερωτήθηκε ξανά…
Γι’ αυτό που κρέμεται στο στήθος μου έγιναν όλα λοιπόν;
Γι’ αυτό ο ιδρώτας τεσσάρων χρόνων;
–Γιατί οι πρόγονοί μου έστεφαν απλώς με κλαδί ελιάς τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων; Γιατί μόνο αυτό;
-Επειδή η ουσιαστική επιβράβευση είχε έρθει ήδη ενόσω ο αθλητής προετοιμαζόταν και αγωνιζόταν, εαυτέ μου. Αυτό ήταν το έπαθλο· ο ίδιος ο «ιδρώτας» και η υπέρβαση των ορίων των δυνατοτήτων που ο αθλητής θεωρούσε ανυπέρβλητα για εκείνον ως τότε. Μια νίκη είχε συντελεστεί ήδη κατά τη διάρκεια της συνειδητής εργασίας του για ανύψωση. Το κλαδί ήταν απλώς ο συμβολισμός. Ένας συμβολισμός· το επιστέγασμα του άθλου που είχε φέρει εις πέρας.
–Δεν έχει αξία το μετάλλιο;
-Όσα συντελέστηκαν ως αυτό τού προσδίδουν αξία. Ήταν βέβαια και η αφορμή για την εκκίνηση. Όμως, αν καταστραφεί, αν το χάσεις ή το χαρίσεις, αυτό δεν θα ανατρέψει την εξέλιξη που έχει ήδη σημειωθεί μέσα σου. Αυτής η πορεία είναι στο δικό σου χέρι. Το μετάλλιο είναι απλώς ένα αντικείμενο. «Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε«.
Και κάπως έτσι, όλα ήταν ξεκάθαρα και στη θέση τους.
Σιγοψιθύρισε «Χαίρε, ω χαίρε λευτεριά», άγγιξε εν μέσω χειροκροτημάτων το χρυσό σύμβολο που κρεμόταν απ’ τον λαιμό της και κοίταξε ψηλά χαμογελώντας, αφού είχε καταλάβει πια «οι Ιθάκες τι σημαίνουν».
Ανθή Ψωμιάδου 