Αλίμονο σ’ εκείνους που ζουν τρέφοντας την επιθυμία τους για εξουσία. Όσο πιο πολύ την ταΐζουν, τόσο περισσότερο πεινάει.
Αλίμονο σ’αυτούς που δε συνειδητοποιούν ποτέ με ποιους τρόπους αντιδρούν στην έλλειψη.
Αλίμονο σ’ εκείνους που έχουν το μαύρο κουτί του υποσυνείδητού τους ως έναυσμα για εκδίκηση, αντί για ενδοσκόπηση.
Αλίμονο στους μη αυτο-κυρίαρχους. Η παρουσία αυτού του «μη», πάντα δημιουργεί την ανάγκη να κυριαρχήσουν σε άλλους ή να κυριαρχηθούν από άλλους.
Αλίμονο σ’ εκείνους που συγχέουν την αυτοπεποίθηση με την αλαζονεία (ή και τη βία) κάποιου αισθήματος κατωτερότητας.
Αλίμονο σ’ αυτούς που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας που τους προσφέρθηκε και προδίδουν την εμπιστοσύνη που τους δηλώθηκε.
Αλίμονο σ’ εκείνους που δε μαθαίνουν ποτέ να διακρίνουν ποιος αξίζει την εμπιστοσύνη τους.
Αλίμονο σε όσους σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στα σημάδια που η σπειροειδής πορεία των ανθρώπινων εκδηλώσεων στην ιστορία, έχει δείξει τι προμηνύουν.
Ανθή Ψωμιάδου 