Εσύ ο κυνηγός, εσύ και το θήραμα.

Σε διάφανη γυάλα διάλεξες να ζεις.
Ως φρούριο την έφτιαξες για να προστατευτείς.
Μέσα στον άκαμπτο θόλο σου θαυμάζεις την πυγμή σου·
αφού όλοι είναι έξω εκεί, δεν θες πια το σπαθί σου.
Τέλος οι μάχες, ο κίνδυνος, ο πόνος κι οι απειλές.
Τα τέρατα που σε έψαχναν, εμπόδιο τα κόβει λες.
Ομοίως με τις λήψεις σου κι η εκπομπή δυσχεραίνει.
Η επικοινωνία σου είναι διαστρεβλωμένη.
Πώς να γνωρίσει κάποιος το αληθινό «εγώ» σου;
Έχεις ξεχάσει πια κι εσύ ποιος είναι ο εαυτός σου.
Μα λίγο λίγο, διαυγής γίνεται η ενατένιση
και βλέπεις πως ο δράκος δεν δήλωσε παραίτηση.
Το γυάλινο το κέλυφος δεν του ‘κοψε τη φόρα,
γιατί μέσα του ήτανε από την πρώτη ώρα.
Και πριν το ψευδο-οχύρωμα οι έξω αντίπαλοί σου
μια προβολή ήταν του νου, του φόβου αντίλαλοί σου.
Καμιά κρυψώνα δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό σου.
Το τέρας που σε ορέγεται, έγκλειστο είναι εντός σου.
Αφού τον φέρεις μέσα σου λοιπόν τον κυνηγό σου,
μόνο εσύ είσαι ο λυτρωτής, η σωτηρία, το φως σου.