Εκ μέρους του Πινόκιο

Ψεύδομαι κι αυτό είναι σε όλους προφανές.
Η μύτη μου προδίδει του λόγου μου το μη αληθές.
Θέλω να γίνω σαν τα άλλα παιδιά·
όχι από ξύλο, μα με σάρκα και οστά.
Όχι επειδή το υλικό μου δεν έχει αξία,
αλλά γιατί το «είμαι» έχει ευρύτερη σημασία.
Όπως οι άνθρωποι, έτσι κι εγώ
τον εαυτό μου κοροϊδεύω, σαν να ‘ναι ό,τι πιο εύκολο.
Έχει κι αυτό το κόστος του, ε;
Τίποτα δεν έχει μόνο κέρδος, έτσι Θεέ;
Ξέρω ότι είμαι αφελής πολύ συχνά.
Κάποτε πίστευα ότι όλα είναι ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Εν τέλει αυτά απλώς είναι, μόνο εκδηλώνονται,
μα η θαμπωμένη μου ματιά ρούχο τα κάνει να φορτώνονται.
Προσπαθώ σκληρά για τον τίτλο «καλό παιδί».
Πολύ απαιτητικός. Έχω εξαντληθεί!
Είναι ασαφής, θολός και ασταθής.
Αν δεν τον ορίσεις μόνος, μπορεί να τρελαθείς.
Σαν από άμμο το σχήμα που του δίνει κάθε ένας,
φυσάει ενός άλλου ο άνεμος κι οι κόκκοι αλλάζουνε με μιάς.
Αλλάζουν θέση πλάθοντας το νέο μου καθήκον
και τρέχω πάλι ο δύσμοιρος με άλματα δώδεκα ίππων!
Μάλλον δεν είναι εκεί ο σκοπός, άλλος να μου ορίζει
τι είναι να γίνω ή να «δω» σ’ αυτό το μετερίζι.
Μάλλον εδώ σε εμένα πρέπει να εστιάσω,
εδώ να είναι το κέντρο μου και ο άξονας: το έσω.
Όταν δένω τη γλώσσα μου και δεν ηχώ άνευ λόγου,
τότε σαν να αφουγκράζομαι τους ψίθυρους του Όλου.
Σαν καταλάβω το όλον μου, αν συνειδητοποιήσω
τι είμαι πέρα απ’ το σώμα μου, τι μένει όταν τ’ αφήσω
και πάω πιο έξω απ’ το υλικό που διάλεξε ο Τζεπέτο,
τότε θα δω ότι εξ αρχής δεν ήμουν ξύλο σκέτο.
Μα σαν κάτι απ’ την προσπάθεια να μην πάει χαμένο,
σαν η ευθύνη κι ο μόχθος μου να γράφουν πεπρωμένο.
Σταδιακά αποκαλύπτεται τι είχε κρύψει η πλάνη,
μαθαίνω τι είναι το «είναι» μου την ψευδαίσθηση όταν χάνει.
Και δείτε! Όσο μάχομαι να μάθω τον εαυτό μου,
μια μετεξέλιξη σημειώνεται, οδεύω προς το αιώνιό μου.
Τι άλλο είναι λοιπόν η ιστορία μου,
αν όχι μια ακόμα ωδή στη μεταμόρφωση;
Η βούλησή μου ανέδειξε τη δύναμη για ανόρθωση.
Μα είχε και για σύμμαχο ουσία αξεπέραστη·
η αγάπη του Τζεπέτο παρούσα και αγέραστη.
Για να αρθεί κάποιος εκεί που μέσω της αγάπης
γίνεται δάδα φωτεινή, το μάννα όλης της πλάσης,
χρειάζεται να αγαπά χωρίς να περιμένει
αντάλλαγμα, επιβράβευση και κάποιον να ‘χει να «δένει».
Πρώτα για μένα αγαπώ, για την ίδια την ιδέα
που το είδωλό της βλέπω εδώ στο κάτοπτρο, στη «σφαίρα».
Μ’ αυτό τον τρόπο είν’ υγιής η τροφή αλλού που δίνω,
μόνο αν δαμάζω το «εγώ», πιο ευρύς απ’ αυτό αν γίνω.
Και να που κάτι έκανα, πήγα πέρα απ’ το ξύλο.
Σάρκα με ντύνει τώρα πια και είμαι άρρεν φύλο.
Μα βλέπω ότι και ως άνθρωπος, δεν είμαι δίχως έγνοιες.
Δεν έληξε η ιστορία μου, έχει διευρύνσεις νέες·
νέες μα με πολλά κοινά μ’ όσες έχουν περάσει.
Ω, κυκλικές πορείες και σπείρες, πού εν τέλει αυτό θα φτάσει;
Λέω ν’ αφήσω τις γκρίνιες μου και να βουτήξω πάλι
μέσα στον νέο ωκεανό να δω πού θα με βγάλει.
Μπορεί να μείνω στον βυθό, να τελειώσω στον πυθμένα,
μπορεί όμως και από εκεί να βγω σε ουράνια λημέρια.
Κι έτσι σαν έρθει η ώρα μου όλα να τα «συλλάβω»,
δεν θα υπάρχει δίλημμα σε ποια αγκαλιά να εισβάλλω.
Είναι μάλλον η μοίρα μου μετά το χώμα που πατώ
αιθέριο να ‘ναι το σπίτι μου, σ’ αιώνια παρέα να μπω.
Ίσως να μάθω όσο είμαι εδώ οι κύκλοι τι προσφέρανε.
Οπότε, έτσι Ουρανέ, ίσως και να πω το «ναι».