Κάθε κόκκος της Άνοιξης
σ’ έναν του Φθινοπώρου αντιστοιχεί.
Και του Χειμώνα η λαλιά
δίχως το θέρος δεν ηχεί.
Η διαμάχη αντιθέτων
σύμπραξη είναι τελικά.
Κόσμοι γεννιούνται κάθε μέρα
και καταστρέφονται ξανά.
Μα κάθε μια διάλυση
πιο ισχυρή συμπύκνωση γεννά,
ώσπου η πρώτη η ουσία
κώδικας παύει να ‘ναι πια.
Τότε, το αποτύπωμα
που ‘χε από πάντα σκαλιστεί
είναι ορατό, κι η γνώση του
είναι αποκάλυψη τρανή.
Τα όρια του Σύμπαντος
ένα με του είμαι είναι, δες.
Η διεύρυνση της οπτικής
ταυτίζει περιφέρειες.
Στου χώρου πια την αγκαλιά
μια θέση άχρονη κρατάς.
Της έλλειψης την πλάνη
μ’ άθλους ξεσκέπασες …τὰν, όχι ἐπὶ τᾶς.
Ανθή Ψωμιάδου 