Καμιά συμπεριφορά δεν είναι χειριστική από μόνη της

«Ο Τάδε είναι χειριστικός» ακούω συχνά.Δεν είναι χειριστικός την ώρα που εκδηλώνει τη συμπεριφορά.Εκείνη τη στιγμή, αυτή είναι απλώς μια συμπεριφορά.Εν δυνάμει χειριστική, ίσως. Αλλά όχι χειριστική. Γίνεται χειριστική τη στιγμή που κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι «κουμπώνουν» πάνω σε αυτή τη συμπεριφορά τη δική τους και αποδέχονται να τους χειριστεί αυτός ο κάποιος (που μαζίΣυνεχίστε να διαβάζετε «Καμιά συμπεριφορά δεν είναι χειριστική από μόνη της».

Κοινωνιοραντάρ

Πρόοδος και οπισθοδρόμηση βαδίζουν χέρι-χέρι.Της νόησης το κέρμα δύο όψεις έχει.Ανθρώπινο κι απάνθρωπο μοιάζει το τοπίο.Της κοινωνίας η σκηνή, είναι σαν να έχει σκηνοθέτες δύο.Ιοί αληθινοί, όπως και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.Οι κρίσεις έχουν πάντα εκείνους που θησαυρίζουν.Smartphone και laptop είναι βήματα προς τα εμπρός,μα σύγχρονοι δούλοι στην Αφρική βγάζουν γι’ αυτά κοβάλτιο.Καταρράκτες πληροφόρησης, πόρτεςΣυνεχίστε να διαβάζετε «Κοινωνιοραντάρ».

Μετουσίωση

Τοπίο μουντό κι ανήσυχο.Πρόσωπα μουδιασμένα.Σαν κάποιος να πασπάλισε το σφαιρικό νησίμε σκόνη ανασφάλειαςπαλιά όσο κι εσύ. Νέες συνθήκες, αλλαγές,ειδικές διαδικασίες.Αξεσουάρ, συμβολισμοίμε σημασίες πολλές.Γνώμες ηχούν από παντού.Όλες υποκειμενικές. Κι εσύ στέκεις ανήμποροςστο κέντρο του κυκλώνα,με μια πυξίδα ανάστατηπου ψάχνει προορισμό.Μα, είσαι πράγματι αυτό;Εκδήλωση ανημπόριας;Ή μήπως είσαι ολόκληροςμια δύναμη, όταν θες; Το έξω δεν ελέγχεται,τίποτα δεν ορίζεις.ΗΣυνεχίστε να διαβάζετε «Μετουσίωση».

Απ’ το «εγώ» στον εαυτό.

Εκείνη η λασπωμένη ηχώ που έρχεται από μέσα σου,υποσυνείδητος ψίθυρος έγκλειστος μέσ’ το δέρμα σου,συγχίζει όλες τις φωνές που ζουν στον νου τον υλικόκι όλα διαστρεβλώνονται, χτίζοντας ένα μπερδεμένο «εγώ».Το υλικό που μάζεψες από παρερμηνείες,από ποικίλα ερεθίσματα και γονέων αστοχίες,πλάθει ένα φίλτρο μέσα σου που όλα επηρεάζει.Δρας σαν αυτό να είσαι εσύ, έρχεται και σεΣυνεχίστε να διαβάζετε «Απ’ το «εγώ» στον εαυτό.».

Εκ μέρους του Πινόκιο

Ψεύδομαι κι αυτό είναι σε όλους προφανές.Η μύτη μου προδίδει του λόγου μου το μη αληθές.Θέλω να γίνω σαν τα άλλα παιδιά·όχι από ξύλο, μα με σάρκα και οστά.Όχι επειδή το υλικό μου δεν έχει αξία,αλλά γιατί το «είμαι» έχει ευρύτερη σημασία.Όπως οι άνθρωποι, έτσι κι εγώτον εαυτό μου κοροϊδεύω, σαν να ‘ναι ό,τι πιοΣυνεχίστε να διαβάζετε «Εκ μέρους του Πινόκιο».