Στης καθημερινότητας τα πελάγη, ρεύματα πάνε κι έρχονται και κάποιοι παν’ μαζί τους. Αφήνονται σαν έρμαια στην τάση των Μουσώνων. Δεν βλέπουν ό,τι γίνεται, μονάχα κάτι ώρες που η σπίθα αίφνης φώτισε, κι έτσι για λίγο είδαν. Μια σπίθα μόνη δεν αρκεί το πλάνο να διευρύνει. Θέλει κι ευθύνη, μόχθο, θέληση να ανάψει το φυτίλι.Συνεχίστε να διαβάζετε «Δράση ασάλευτη».