Όταν αυτό που σε «τρώει» αποφασίζει να γίνει μέχρι και παχύσαρκο καταναλώνοντάς σε, φτάνεις να νιώθεις εσύ συνέχεια πεινασμένος για ενέργεια, διψασμένος για αυτό που θα σου δώσει ξανά ζωή και ψάχνεις με λύσσα την πηγή.Αγοράζεις πράγματα, ξεκινάς νέες δραστηριότητες, ακολουθείς παρορμήσεις για χόμπυ-σεμινάρια-γνώσεις-σπορ, μα κάθε φορά καταλήγεις να αναρωτιέσαι γιατί ούτε αυτά ήταν η λύση.
Γιατί άραγε;
Μην είναι λίγα όσα υπάρχουν σ’ όλο τον κόσμο και θα μπορούσαν να σε γεμίσουν; Μήπως δεν έχεις ήδη όμορφα πράγματα στην ζωή σου; Έχεις. Και το ξέρεις. Τότε; Μήπως είναι όλα τόσο φτωχά που δεν σου δίνουν αυτό το «κάτι»; Όχι. Αφού και τα ωραία που έχεις ξέρεις κι εκτιμάς και από κάθε νέα «πετριά» που ακολούθησες ψάχνοντας, έχεις αποκομίσει εφόδια.
Γιατί όμως έχεις πάλι αυτό το ενοχλητικό ανικανοποίητο να σε γαργαλάει;
Είναι που πριν δοκιμάσεις να ξεδιψάσεις από όλες αυτές τις πηγές, δεν βρήκες το θάρρος να αντιμετωπίσεις αυτό που σε ροκανίζει λίγο λίγο με τα δοντάκια του, να παλέψεις μαζί του, να πατήσεις πόδι και να του πεις: «Δεν μ’αγγίζεις πια. Ό,τι έφαγες, έφαγες. Ως εδώ».
Ανθή Ψωμιάδου 