Sweet,sweet illusion!

Έχω εκφράσει ξανά την άποψή μου ότι ο εαυτός μας είναι ο πιο ισχυρός μας αντίπαλος. Συνεχίζω να το πιστεύω γιατί καθημερινά ξεδιπλώνεται στον νου μου αλλά και μπροστά στα μάτια μου μια ατράνταχτη επιχειρηματολογία που το αποδεικνύει. Το φαινόμενο του να «κοροϊδεύουμε» τον εαυτό μας είναι τόσο συχνό που ενίοτε -με μια έκλαμψη που έρχεται ως αποτέλεσμα αυτοπαρατήρησης ή/και βοήθειας από άλλους- η συνειδητοποίησή του είναι ένα δυνατό χαστούκι από εκείνα που σπάζουν δόντια. Το θέμα που προκύπτει μετά είναι το τι κάνεις με αυτό το χαστούκι ή -τέλος πάντων- με αυτό τo …σφαλιαροειδές συμπέρασμα στο οποίο κατέληξες.

Αν κάθεσαι σε μια ωραία και αναπαυτική πολυθρόνα, με το ύφασμά της να ευφραίνει τα ακροδάχτυλά σου όταν το χαϊδεύεις και την πλάτη της να ξεκουράζει την δική σου και ξαφνικά αντιληφθείς πως δεν είναι αληθινή, δεν είναι ακριβώς αυτό που νόμιζες αλλά το έχεις πλάσει με την φαντασία σου γιατί αυτό σε βολεύει, τι κάνεις; Αν δεις ξεκάθαρα ότι η πολυθρόνα είναι εκείνο το πλαίσιο που έχεις φτιάξει για να νιώθεις ασφαλής και να είσαι εντάξει στον μικρόκοσμό σου, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια σιδερένια καρέκλα που σου επιδεινώνει κάθε μέρα το αυχενικό πρόβλημα, πώς αντιδράς; Βρίσκεις το θάρρος να παραδεχτείς ότι για πολύ καιρό έβλεπες κάτι εντελώς άλλο από το πραγματικό ή συνεχίζεις στην αναπαυτική ζώνη άνεσης της πολυθρόνας-αυταπάτης;

Μια τέτοια πολυθρόνα ανακάλυψα εδώ και καιρό πως είχα φτιάξει και ευτυχώς, βρήκα το θάρρος να της πω «Εσύ δεν είσαι πολυθρόνα μωρέ!Εσύ είσαι εκείνη η σκουριασμένη καρέκλα που μου έχει τσακίσει τα κόκκαλα!Φαινόσουν βολική έτσι που σε είχα μεταμφιέσει στον νου μου αλλά τώρα βλέπω πως δεν ήσουν. Αντίο»! Τώρα λοιπόν; Τι γίνεται; Χάσαμε την «πολυθρόνα», χάσαμε και την δικαιολογία! Δύσκολα τα πράγματα αλλά για κάποιον λόγο, αισθάνομαι πιο δυνατή. Τελικά, μάλλον είναι καλύτερα να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Είναι πιο ξεκάθαρο το τοπίο. Φέρνει και αλλαγή πλεύσης βέβαια και κούραση και αναπροσαρμογή και ανασχηματισμό και πολλά άλλα. Χρειάζεται δέσμευση, δράση και αποφασιστικότητα για να μην μείνει το συμπέρασμα αναξιοποίητο. (Δεν θα μείνει)

Ήταν λίγο γρίφος το κείμενο; Ε, όχι και τόσο. Όόόόλοι έχετε κάποιες «παλιοκαρέκλες» που τις βλέπετε ως πολυθρονάρες γιατί δεν θέλετε να πάρετε το ρίσκο ή να κουραστείτε για να τις αλλάξετε. Για μένα, ήταν ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που νόμιζα ότι ήταν αλλιώς και με βόλευε να το βλέπω έτσι για να αποφεύγω εκείνο το ρίσκο που προανέφερα. Για εσάς ίσως είναι κάτι άλλο στον χαρακτήρα σας. Δεν θα πω όμως τις γνωστές χαζο-προτροπές «βρείτε το και αλλάξτε το και μπλα μπλα μπλα»…Αν είναι να γίνει, θα γίνει στον δικό σας χρόνο. Και μόνο έτσι θα είναι πραγματικά αποτελεσματικό. Γιατί κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε κάτι. Όλα τα σημάδια του κόσμου να έχουμε, θα το συνειδητοποιήσουμε μόνο όταν εμείς θελήσουμε να το «δούμε». Έτσι δεν είναι;