Έβλεπε το σώμα της γάτας πολτοποιημένο στη μέση του δρόμου κάθε μέρα για μια βδομάδα περίπου. Ίδια διαδρομή, ίδιο σώμα, στην ίδια θέση.
Θα μπορούσε να αποφύγει ο οδηγός την πρόκληση εκείνου του θανάτου; Ίσως ναι, ίσως και όχι. Ίσως αυτό ήταν να γίνει γιατί τόσος ήταν ο χρόνος που είχε γι’ αυτό τον κόσμο η συγκεκριμένη μορφή που είχε πάρει η ύπαρξη.
Μερικά χρόνια νωρίτερα, η εικόνα θα έμενε καρφωμένη στο μυαλό της για δέκα λεπτά τουλάχιστον, θα προξενούσε δάκρυα και πόνο, θα οδηγούσε σε θλίψη και θρήνο, θα έφερνε ταύτιση, θα επηρέαζε τις κινήσεις της για ώρα πολλή.
Τώρα, η εικόνα είναι απλώς μια υπενθύμιση ότι αυτή είναι η φυσική κατάληξη της ύλης. Φθείρεται και χάνεται. Δεν ισχύει το ίδιο για την ύπαρξη που είχε κατοικήσει για λίγο μέσα σ’ εκείνη την ύλη.
Δεν είναι απονιά και σκληρότητα η νέα αυτή στάση της απέναντι στην κατάσταση. Είναι αποδοχή της πραγματικότητας και σύμπλευση με τη ροή της ζωής.
Και η ζωή δεν ταυτίζεται με την ύλη. Η ύπαρξη δεν ταυτίζεται με τη μορφή. Δεν περιγράφεται και δεν οπτικοποιείται. Μόνο βιώνεται. Και συνεχίζεται ακόμα κι όταν οι υλικές δομές στις οποίες μπαίνει, αποδομούνται και διαλύονται.
Ανθή Ψωμιάδου 