Απ’ το «εγώ» στον εαυτό.

Εκείνη η λασπωμένη ηχώ που έρχεται από μέσα σου,
υποσυνείδητος ψίθυρος έγκλειστος μέσ’ το δέρμα σου,
συγχίζει όλες τις φωνές που ζουν στον νου τον υλικό
κι όλα διαστρεβλώνονται, χτίζοντας ένα μπερδεμένο «εγώ».
Το υλικό που μάζεψες από παρερμηνείες,
από ποικίλα ερεθίσματα και γονέων αστοχίες,
πλάθει ένα φίλτρο μέσα σου που όλα επηρεάζει.
Δρας σαν αυτό να είσαι εσύ, έρχεται και σε αλλάζει.
Όμως τα αντίθετα πάντοτε πηγαίνουν χέρι χέρι.
Έτσι, εκτός από σκότος εντός έχεις και φως που ξέρει
ποιος είναι ο αληθινός εαυτός, τι ειδους ουσία φέρει.
Μ’ αυτού τα χέρια πιάσε λοιπόν της λάσπης το περιεχόμενο.
Στον αέρα σήκωσε, φώτισε ό,τι απώθησες εκεί μικρός.
Γονείς κατάλαβε καλά, εξήγησε και μάθε,
συγχώρα ό,τι ως γήινοι κι αυτοί είχαν στις δικές τους λάσπες.
Για χάρη σου συγχώρεσε, γιατί αλλιώς μπροστά σου
σαν φαντασμα θα έρχεται η εκκρεμότητά σου.
Ελεύθερα κι υπεύθυνα βάδισε γιατί είσαι ο μόνος
αρμόδιος για σένα πια και στέκεσαι έτσι όρθιος.
Αυτόνομος από το «πριν», ανάλαφρος, χωρίς βαρη.
Με δύναμη αληθινή, όχι από φόβου ψευτο-καμάρι.
Ξέροντας γιατί συγχώρησες άλλους κι εσένα για εκείνα
που δεν έβλεπες παλαιότερα μη έχοντας τα «εργαλεία»,
χειρίζεσαι τη δύναμη μόνο εκεί που χρειάζεται.
Δεν την κάνεις κακοποίηση προς ό,τι διαφορετικό εκφράζεται.
Όλα γύρω εκδηλώνονται γιατί σκοπό τους έχουν
να «ανοίξεις» την αντίληψη· διεύρυνση ενέχουν.
Για να ‘ρθει εκείνη η στιγμή που το εδώ πρόσωπο σου
θα έχει πια επεκταθεί στον όλο εαυτό σου.