Ανέπαφο «τώρα».

Και ενώ το τώρα είναι το μόνο που επί της ουσίας έχουμε, εμείς συνεχίζουμε να απασχολούμε συνεχώς το μυαλό μας με το παρελθόν ή το μέλλον. Λίγες οι στιγμές που συντονιζόμαστε με το παρόν και αντιλαμβανόμαστε ότι μόνον αυτό κρατάμε στα χέρια. Συνήθως συμβαίνει όταν πληροφορούμαστε τον θάνατο κάποιου νέου ανθρώπου. Γεμίζουμε μερικά λεπτά με κλασικές, ίσως και γραφικές ατάκες, όπως «Τελικά, τίποτα δεν είμαστε. Λειτουργούμε λες και θα υπάρχουμε για πάντα αλλά να που η ζωή έχει απρόοπτα. Γι’ αυτό να χαιρόμαστε το τώρα. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει»… Αμέσως μετά, το μυαλό πιάνει την προηγούμενη συχνότητα, εκείνη του βασανισμού για το παρελθόν ή της αναπόλησής του, των σχεδίων για το μέλλον, του προγραμματισμού για την επόμενη μέρα ή του άγχους της επίτευξης ενός μεγάλου επαγγελματικού στόχου. Χάνεται πανεύκολα η συνειδητοποίηση του «τώρα», η επαφή με την αίσθηση που έχουμε για τα πράγματα, για εμάς, για τη ζωή μας αυτήν τη στιγμή, την κάθε στιγμή την ώρα που είναι «εδώ». Αυτά είναι τα άσχημα νέα. Υπάρχουν και καλά. Μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό. Χρειάζεται θέληση, αυτοπαρατήρηση, εργασία και εξαντλητική εξάσκηση. Ε, και κότσια.