«Θωμά, κινήσου σήμερα ανάμεσα σε κόσμο σαν να είσαι αόρατος και αποφάσισε ότι το θέμα του παιχνιδιού αυτού, θα είναι η επικοινωνία. Δες και “δες” κατά πόσο έχουν αληθινή επαφή μεταξύ τους οι άνθρωποι γύρω σου». Αυτά του είπε μια φωνή και τον άφησε σύξυλο να αναρωτιέται μήπως έχει τρελαθεί. Αγνόησε τον φόβο αυτόν, είπε «θα παίξω το παιχνίδι» κι αφιέρωσε μια μέρα σε αυτό.
Άκουσε πολλές συνομιλίες αλλά οι πιο πολλές γίνονταν μέσω τηλεφώνου.
Χάρηκε βλέποντας αρκετά χαμόγελα μα απογοητεύτηκε διαπιστώνοντας ότι προκλήθηκαν κυρίως με αφορμή κάποιο σχόλιο που έγινε στο facebook.
Η ματιά μιας πανέμορφης μελαχρινής κοπέλας έκανε τουλάχιστον είκοσι φορές την διαδρομή ‘οθόνη κινητού – δρόμος’ με την αγωνία μήπως χάσει το λεωφορείο να μάχεται τη σκέψη «κι αν μου κάνουν like κι εγώ αργήσω να το δω»; Πίσω της υπήρχε ένα πάρκο γεμάτο ανθισμένα λουλούδια. Η λιακάδα έδινε μια γλύκα στις βόλτες μικρών και μεγάλων. Δίπλα της στεκόταν ένα όμορφο παλικάρι. Τίποτα απ’ αυτά δεν είδε…
Μπήκαν στο λεωφορείο. Μαζί και ο Θωμάς που συνέχιζε το παιχνίδι του. Αντίκρισε επιβάτες μόνους μέσα σε κόσμο πολύ. Καθένας βυθισμένος σε σκέψεις δικές του. Άλλος με ακουστικά στ΄ αυτιά κι άλλος με βλέμμα στο κενό. Χμ. Κάπου εκεί μέσα, σαν να διέκρινε και λίγη επικοινωνία. Όχι τόσο λεκτική. Άλλου τύπου λόγια. Εκείνα που βγαίνουν απ’ τα μάτια. Στο πίσω μέρος του λεωφορείου, παρέες αυτο-φωτογραφίζονταν για να ανεβάσουν το είδωλό τους σε κάποια ιντερνετική τους σελίδα. Αμέσως μετά, έσκυψαν όλοι στις οθόνες τους, κάνοντας ανά μερικά λεπτά μικρούς διαλόγους. Χωρίς να κοιτάζονται. Τι διάλογοι είναι αυτοί χωρίς οπτική επαφή ρε γαμώτο;
Συνέχισε την ημέρα του στην δουλειά. Στο διάλειμμα, μια συνάδερφος του δήλωσε ότι δεν είναι ευτυχισμένη. Στο σπίτι της οι μέρες περνούν με το πηγαινέλα της ίδιας και του συζύγου της, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις για κοινές στιγμές. Την άκουγε να λέει ότι αυτή η κατάσταση μετρά ήδη τρία χρόνια. Τα μάτια και η στάση του σώματός της, έλεγαν ότι έχει συνηθίσει την καθημερινότητα αυτή και ίσως να πιστεύει ότι έτσι είναι οι γάμοι, ότι αυτό είναι φυσιολογικό επειδή είναι σύνηθες.
Ο οδηγός του ταξί που τον πήγε στο σπίτι, δεν ανταποκρίθηκε καν στην «καλησπέρα» του. Για διάλογο στην μισάωρη διαδρομή, ούτε λόγος! Μια σιωπή απίστευτη. Όχι εκείνη που την επιλέγεις γιατί είναι χρήσιμη και την έχεις ανάγκη, αλλά η άλλη, αυτή που το σώμα σου δείχνει πως βαριέσαι ακόμα και να καληνυχτίσεις, αγκομαχάς και δυσανασχετείς που η δουλειά σου απαιτεί επαφή με κόσμο. Έχεις προβλήματα, κι αυτό νομίζεις ότι λύνεται με το να κλειστείς στον εαυτό του.
Πίσω στο σπίτι, το ζεστό νερό στο ντους χαλαρώνει τους μύες του από την ένταση. Η θερμότητα τον κάνει να αισθάνεται καλά. Η φωνή ξανάρχεται στον νου και μαυρίζει τη χαρά της ξεκούρασης. «Λοιπόν, πώς πήγε το παιχνίδι της σημερινής μέρας»; «Χάλια», απάντησε φωναχτά. «Η αληθινή επικοινωνία τείνει να εξαφανιστεί». Και λέγοντας αυτό, κάθισε στον υπολογιστή του, συνδέθηκε στο ίντερνετ και διέγραψε όλες τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης που είχαν το όνομά του.
Ανθή Ψωμιάδου 